abi olmak

• varlığının 1/4'ünü karindaslarının varlığına adamaktır.
  sorumluluk duygusudur, ki ilk başlarda zaten kendin de ufacıksın, "kendi problemlerini çözdün de sıra bir başkasına mı geldi" diye düşünmek, önceleri bocalamak sonrasında ise işleri yoluna bırakıp mutlu mesut olmaktır.
  bir tür anne - babalıktır abi olmak. kardeşler arasında asla ayrım yapmamak, aynı zamanda birbirinden korumaktır. yolu biliyormuşcasına yol göstermeye çalışmaktır. mevcut hayat bilgisini arada bir dönüp kardeş denen mecburi akrabanın talebi üzerine hizmetine sunmaktır. ilkokulda; ortaokulda; lisede; üniversitede; karşı cinsle olan ilişkilerde ve hayata dair yaşanılanlarda takipçilerine ebeveyn baskısıyla rehberlik ve önderlik etmektir. bir de örnek modellik yapmaktır. aldığın dondurmayı, yediğin ekmeği, içtiğin kolayı, ilerleyen zamanlarda ise mutluluklarını, üzüntülerini, sevinçlerini, acılarından mütevellit duygularını ve hayatını, nihayetinde aslında paylaşmak istemediğin birçok şeyi paylaşmaktır.
  kıyafetlerini kaptırmak ama "abi valla kızla buluşucağım, idare et" durumları yüzünden ses çıkaramamaktır. aman abim canim abim sözünü duyunca bir anda tüm kızgınlığın geçmesi ve mutluluğun bedeni sıcacık yapmasıdır. sürekli bir vicdan muhasebesine girmek, bir daha çıkamamaktır. empati kurmak, kurduğun empatiyi bir ömre yaymaktır.
  
  son olarak, bir an önce büyüsün de beraber oynayalım diye tabaktaki tüm etleri ebeveynlere çaktırmadan zorla şabalak kardeşe yedirmeye çalışmaktır.
  sermayesi duygudur, ki ikramiyesi de mutluca gülen kardeş gözleridir.