ekşi itiraf

• 8 aydır kanserim. 26 yaşında lösemi oldum. 27. yaşımı sikik bir hastane odasında hehe diyerek kutladım ( çok problem değil aslında, öncekilerde de partiler verdiğim söylenemez. ) bu süre zarfında köpekler gibi acılar çektim, isyanlar ettim, bir sürü insanın beni algılamasını bekledim. ve hiç beklemediğim insanların beni ne kadar önemsediğini gördüm. bir o kadar da arkadaş sandığım insanların ne kadar iki yüzlü insanlar olduklarını keşfettim. 8 ayda 35 kilo verdim. 4 kür kemoterapi 1 kere ilik nakli oldum. hayatımda daha yeni tanıdığım ve onlarla savaşmam gereken 15 kişiyi kaybettim. 2 hafta solunum cihazına bağlı yaşadım. 56 yaşında annemin 8 ayını sikik sokuk bir koltukta geçirmesini izledim. 3 ay boyunca ilik nakli için insan aradık bulamadık. en son yeni bir tedavi daha riskli tedavi denendi. son kemoterapi tedavisi sonrası 3 aydır hastanedeyim. uzun zamandır ziyaret yasaktı artık kısmen serbest, ama antalya'dan gelen arkadaşım var uçağa atlayıp, 15 km öteden arabaya atlayıp gel(e)meyen var. samimiyetsiz insanlardan çok sıkıldım sözlük. hiç tanımadığım insanlar yanımda oluyorken, tanıdığımı sandığım insanlar için ölmüşüm bile. tek üzgün olduğum konu bu. şu hayatta ne çekmek istemiyorsam son 8 ayda çektim sanki çok büyük bir suç işlemişim gibi. oysa bir allah kulunun tavuğuna kışt demişliğim yoktur.
  
  edit: doğum günümde nüks ettiğini öğrendiğim bir kanserim var.