rebecca

• "last night i dreamt i went to manderley again. it seemed to me i stood by the iron gate leading to the drive, and for a while i could not enter, for the way was barred to me. there was a padlock and a chain upon the gate. i called in my dream to the lodge-keeper, and had no answer, and peering closer through the rusted spokes of the gate i saw that the lodge was uninhabited.
  
  no smoke came from the chimney, and the little lattice windows gaped forlorn. then, like all dreamers, i was possessed of a sudden with supernatural powers and passed like a spirit through the barrier before me. the drive wound away in front of me, twisting and tuning as it had always done, but as i advanced i was aware that a change had come upon it; it was narrow and unkept, not the drive that we had known. at first i was puzzled and did not understand, and it was only when i bent my head to avoid the low swinging branch of a tree that i realised what had happened. nature had come into her own again and little by, little, in her stealthy, insidious way had encroached upon the drive with long tenacious fingers. the woods, always a menace even in the past, had triumphed in the end. they crowded, dark and uncontrolled, to the borders of the drive. the beeches with white, naked limbs leant close to one another, their branches intermingled in a strange embrace, making a vault above my head like the archway of a church. and there were other trees as well, trees that i did not recognise, squat oaks and tortured elms that straggled cheek by jowl with the beeches, and had thrust themselves out of the quiet earth, along with monster shrubs and plants, none of which i remembered.
  
  the drive was a ribbon now, a thread of its former self, with gravel surface gone, and choked with grass and moss. the trees had thrown out low branches, making an impediment to progress; the gnarled roots looked like skeleton claws. scattered here and again amongst this jungle growth i would recognise shrubs that had been land-marks in our time, things of culture and of grace, hydrangeas whose blue heads had been famous. no hand had chocked their progress, and they had gone native now, rearing to monster height without a bloom, black and ugly as the nameless parasites that grew beside them.
  
  on and on, now east, now west, wound the poor thread that once had been our drive. sometimes i thought it lost, but it appeared again, beneath a fallen tree perhaps or struggling on the other side of a muddied ditch created by the winter rains. i had not thought the way so long. surely the miles had multiplied, even as the trees had done, and this path led but to a labyrinth, some choked wilderness, and not to the house at all. i came upon it suddenly; the approach masked by the unnatural growth of a vast shrub that spread in all directions, and i stood, my heart thumping in my breast, the strange prick of tears behind my eyes.
  
  there was manderley, our manderley, secretive and silent as it had always been, the grey stone shining in the moonlight of my dream, the mullioned windows reflecting the green lawns and the terrace. time could not wreck the perfect symmetry of those walls, not the site itself, a jewel in the hollow of a hand.
  
  the terrace sloped to the lawns, and the lawns stretched to the sea, and turning i could see the sheet of silver, placid under the moon, like a lake undisturbed by wind or storm. no waves would come to ruffle this dream water, and no bulk of cloud, wind-driven from the west, obscure the clarity of this pale sky. i turned again to the house, and though it stood inviolate, untouched, as though we ourselves had left but yesterday, i saw that the garden had obeyed the jungle law, even as the woods had done. the rhododendrons stood fifty feet high, twisted and entwined with bracken, and they had entered into alien marriage with a host of nameless shrubs, poor, bastard things. that clung about their roots as though conscious of their spurious origin. a lilac had mated with a copper beech, and to bind them yet more closely to one another the malevolent ivy, always an enemy to grace, had thrown her tendrils about the pair and made them prisoners. ivy held prior place in this lost garden, the long strands crept across the lawns, and soon would encroach upon the house itself. there was another plant too, some halfbreed from the woods, whose seed had been scattered long ago beneath the trees and then forgotten, and now, marching in unison with the ivy, thrust its ugly form like a giant rhubarb towards the soft grass where the daffodils had blown.
  
  nettles were everywhere, the van-guard of the army. they choked the terrace, they sprawled, about the paths, they leant, vulgar and lanky, against the very windows of the house. they made indifferent sentinels, for in many places their ranks had been broken by the rhubarb plant, and they lay with crumpled heads and listless stems, making a pathway for the rabbits. i left the drive and went on to the terrace, for the nettles were no barrier to me, a dreamer, i walked enchanted, and nothing held me back.
  
  moonlight can play odd tricks upon the fancy, even upon a dreamer's fancy. as i stood there, hushed and still, i could swear that the house was not an empty shell but lived and breathed as it had lived before."
  
  şaheser. asla yakanızı bırakmayacak bir gerilim duygusuyla okunan bir harika kitap. ama nedense, kanımı en çok donduran cümleler şunlar oldular;
  
  "for manderley was ours no longer. manderley was no more."
• pek çok farklı şekilde yazılabilen, dolayısıyla bir o kadar da farklı yazılan kısaltması olan bir isim. en yaygın kullanımı budur.^* hepsi aynı bokun suyudur oysa.
  
  (bkz: rebecca)
  (bkz: rebekah)
  (bkz: rebecka)
  (bkz: rebeka)
  (bkz: rebekka)
  (bkz: becka)
  (bkz: becca)
  (bkz: becky)
  (bkz: bekka)
  (bkz: becks)
  
  daha gider bu...
• trt 2 deki dublajındandan orjinal alıntıdır:
  -neler oluyor kuzum?
  -naloo?
  -sana evlenme teklif ediyorum küçük budala...
  
  yani film eski,dublaj eski...ben filmi gülmek için izlemeye başlamıştım ama alfred hithcock'un tarzına kapıldım ve bi baktım film bitmiş...
• ibrahim peygamber'in oğlu ishak'ın eşinin adıdır.
• hitchcock un 130 dakkalık en uzun filmlerinden biridir rebecca. neden bu kadar uzundur peki ? çünkü bir karakterin değişen psikolojisidir bu filmde anlatılan , anılardır filmin asıl teması . anıların nasıl kişinin başına püskül kesildiğidir. tabi bunu girift bi uyarlama senaryoyla destekler , filmin sonuna kadar asıl hikayeyi bilemeyiz ve diğer hitchcock filmlerindeki gibi bi çok hikaye birikir aklımızda. devamlı rötuşlanır devamlı değişir, sanki bi sürü film izlemiş gibi oluruz.
  
  hitchcock bu film hakkında " benim en az pay sahibi olduğum filmimdir" demiştir. neden demiştir peki bunu, o kadar başarıdan oscardan vs. sonra.? çünkü bu filmin yapımcısı olacak david zelznick kişisi filmin tamamıyla romana sadık kalması hususunda ısrar etmiştir. peki bu gücü nerden alır david.. gone with the wind den alır. gone with the wind da da aynı taktiği "romana sadık kalma" uygulamıştır ve en iyi film ödülünü kucaklamıştır o kişi , aynısını bu filme de uygular o yüzden david ve gene alır en iyi film ödülünü . ballı bi şahıstır kanımca zira 6 sene sonra da american creed ile gene almıştır best pictureı. neyse yani hitchcocka karışmıştır bu filmde yapımcı bu yüzden bildik hitchcock gerilimine şahit olamayız diğer filmlerindeki gibi. drama yönü ağır basar . filme gücünü veren joan fontaine ın müthiş oyunculuğudur. o nasıl utanmadır nasıl naifliktir derken, imdb nin triviasında görürüz ki ; laurence bey eski sevgilisi vivien leigh lead rolü alamadığı için joan fontaine'a kötü davranmaktadır, terstir, hitchcock da set görevlilerini joan'a ters davranmaları konusunda inceden uyarır. joan hakkaten de sette kimi zaman o filmde gördüğümüz hale bürünmüştür böylelik .gerçektir kolpa değildir o rolü diyebiliriz kısaca.
  
  neyse gecelim, filmin ilk sahnesinde telli kapının arasından bi kamera gecer , o dönemde hayret uyandırmıştır bu efekt şüphesiz, alkışlanasıdır, ben izlerken çok şaşırdım mesela, tabi hepsi makettir ama yine de şaşırtır insanı , ayrıca ışık kullanımı fevkalededir , karanlıkta mum ışığıyla yürümeler, gerilimi artırmak üzere focuslanmış ışıklar. evin mistik korkutucu havasını vermek için yaratılan loş karanlık atmosfer vs.. joan fontaineın aşk sahnelerinde kimi zaman abartılı bi oyunculuk sergilediğini de söylemek gerek ama şimdi, baya baya dikkat çeker göze çarpar . bi grace kelly öyle yapmazdı mesela aşk sahnelerinde falan, şahsi bi rahatsızlık tabi.
  
  özetle, anıların ve entrikanın başrol oynadığı sinematografi dalında da oscar almış ve bunun yanında en iyi aktris falan da olmak üzere 7 tane daha oscar adaylığı bulunan bi film var karşımızda. o büyük devasa ev sahnesindeki gerilimin aynısına shining te de rastlıyoruz , hatta girilmemesi gereken oda durumu da var her iki filmde de, fakat deşiliyor tabi bu kural;odaya da iki filmin en masum, naif, şirin karakterleri giriyor sonra geriliyoruz hep birlikte . bu bakımdan kubrick e de esin kaynağı olduğunu düşünebiliriz . favell in de nuri alçoya bir ilham olduğunu düşünüyorum ayrıca , böyle savlara da meydan veren bi filmdir rebecca..
• (bkz: asker deyişleri/#9777267)
• (bkz: rebecca sendromu)
• (bkz: the dead mother of infancy)
• hitchcock'un doğası gereği insanı geren, manderley'e hapseden film. joan fontaine çok güzeldir. yalnız o kadar ezik bir karakterdir ki, baş hizmetçinin ağzına iki tane çakıp, siktiretmekten acizdir. sanki suçluymuş gibi evde tırsak tırsak gezinir. bizleri üzer. o mahkeme duvarı suratlı baş hizmetçi kendisini intihara teşvik ettiğinde dahi sessiz kalır, ağlar sızar falan. yoksa güzel filmdir rebecca.
• kitabın ana karakteri olan eziğin` :mrs. de winter`` :adı bile yok` tüm hikaye boyunca paranoyadan paranoyaya koşması, henüz gerçekleşmemiş olaylar hakkında kendi kafasında oscarlık senaryolar yazması ve yemeden içmeden kesilip iyice sararıp solması takdire şayandır. önce rebecca şıllığıyla uğraşan sonra bir ezikler kraliçesi bulup büsbütün sıyıran maxim'in` :maxim de winter` hali acınasıdır.