hesabın var mı? giriş yap

  • tuhaf günlerden biri. dünyanın bir kısmını neşelendirirken bir kısmına travma yaşatan türden.

    dayımın eşi öldüğünde 35 yaşındaydı, ben de şu an 35 yaşındayım. agresif bir beyin tümörü yüzünden üçüncü ameliyata girmesi gerekiyordu, bir gece öncesinde bana "korkuyorum, ölürsem çocuklarıma ne olacak" demişti. "anneler günü, bayram, hep buruk olacaklar" demişti. ameliyatının işe yaramayacağını herkes biliyordu zaten de, bir umut diye çırpınış... ne cevap verdim hatırlamıyorum, kesin saçmalamışımdır. ölmek üzere olan birini avutabilecek kadar soğukkanlı değilim.

    bu konuşmadan birkaç ay sonra öldü. çocukları büyüyor, zaman akıyor. büyük çocuğu (kız) ortaokulda, ufak olan (erkek) ilkokul. kız çocuklarıyla erkek çocukları farklı yapıdadır derler, ondan mı bilmem ama erkek olan hayatına normal şekilde devam ediyor gibi görünürken kız olan annesini bir kez bile anmadı. hiç. ne fotoğrafına baktı, ne ismini andı. biz de bu yüzden hep o yanında yokken aradık anneannemi, anneler günü'nü kutlarken duymasın istedik. sosyal medyada paylaşmadık. kendi çapımızda önlem aldık işte, ne faydası olacaksa...

    yaşadıkları şehir tutucu. sanırım ramazan yüzünden arkadaşlarından ve çevreden gördüğü oruç tutma baskısına isyan etmiş. ilk defa dün gece annemle kardeşimi arayıp ağlamış. "allah'a inanmıyorum ben, olsaydı annemi bir kerecik rüyamda görürdüm. zaten bizi ufacıkken bıraktı, allah'tan nefret ediyorum" diye bağırmış. birkaç gün önce de ilk defa kendisini büyüten anneannemin anneler günü'nü erkenden kutlayıp hediye vermiş. yıllarca tek bir kez anneler günün kutlu olsun demedi, bu yıl içinde ne biriktirdiyse hepsini kusuyor. o kadar öfkeli ki, çocuk değil marvel filmlerinden çıkmış kötü karakterler gibi konuşuyor. allah'tan nefret ediyorum diyor sürekli. sanırım inanıp inanmadığını da sorguluyor kendince. annesinin ölümüne açıklama bulmaya çalışıyor. allah öldürdüyse neden öldürdü, neden annesini öldüren allah için oruç tutması gerekiyor türü sorular... aslında cevap da istemiyor, sadece öfkesini her konuştuğu insana söylemeye çalışıyor. anneler günü olmasa başka bir meseleyle bu kadar tetiklenir miydi kafasındakiler bilmiyorum.

    demem o ki, bir yetişkin olmama rağmen 5 yıldır babalar günü benim için bile kabus. sabah mide krampıyla uyanıp gün boyunca her reklamda ağlamaklı oluyorum. bir de bu reklamların haftalar önceden başladığını varsayarsak... bazı çocuklar için anneler günü, babalar günü kavramları travma.

    bazen dünyadaki bütün özel günlerin kaldırılmasının daha iyi olacağını düşünüyorum. haftalar öncesinden bannerlarla, videolarla babam yaşasaydı alabileceğim hediyeleri görmektense ölüm yıl dönümünde anmayı tercih ederdim. bugün annesini kaybedenler de böyle hissediyor. işçi bayramı veya öğretmenler günü gibi mesleki türde olanlar neyse de; bence anneler günü, babalar günü gibi kişisel bağları zorlayan günler olmasaydı eksikliğini çekmezdik.

  • 20 gün kadar önce kullandığım tren. deneyimimi kısaca anlatayım, kullanmak isteyenlere yardımcı olur.

    trende iki tip vagon var: kuşetli ve yataklı. kuşetli vagonun bir kişilik fiyatı 120 lira. biletleri sirkeci garından alabilirsiniz. (kuşetli vagonu bilmeyenler için açıklayayım; 4 kişilik bir kompartman ama 4 tane açılır kapanır yatak içeriyor. gece bu yataklarda uyuyabiliyorsunuz. google görsellerde aratıp neye benzediğini görebilirsiniz) yataklı vagondan emin değilim. tren halkalıdan 22.40'ta hareket ediyor. sirkeci garından halkalıya servis(otobüs) var, servis garın deniz tarafına bakan kapısının önünden 21.30'da hareket ediyor. tren halkalıdan hareket ettikten hemen sonra tcdd personeli nevresim takımı ve yastık dağıtıyor. onlarla kendi yatağınızı yapabilirsiniz. ayrıca yarım litre su, çizi ve meyve suyu dağıtılıyor. trende yemekli vagon ya da büfe yok; dolayısıyla aç gelmeyin. ya da yanınızda yiyecek bir şeyler getirin. treni genelde yabancılar kullanıyor. benim kompartmanda 3 tane fransız vardı. tren saat 02.30 gibi kapıkuleye geldi. burada trenden inip pasaport kontrolü yapılacak yere gidiyorsunuz. yurtdışı çıkış pulunu orada gümrük memurundan alabiliyorsunuz. pasaport kontrolü uzayabiliyor o yüzden yatağınıza biran evvel dönmek istiyorsanız tren durduğunda turistler ne olduğunu anlamadan trenden inip kontrole koşun, sonra da yatağınıza geri dönün. zaten bir daha yataktan çıkmanıza gerek kalmayacak yolculuk sonuna kadar. pasaport kontrolü bitip herkes trene dönünce bu sefer gümrük memuru geliyor ve pasaportlardaki mühürü tekrar kontrol edip deklare edeceğiniz bir şey var mı diye soruyor. sonra tren tekrar hareket ediyor. bulgar sınırını biraz geçince duruyor bu sefer bulgar gümrük memuru deklare edeceğiniz bir şey var mı diye soruyor. sonra bulgar pasaport polisi gelip pasaportları topluyor, siz trenden hiç inmiyorsunuz. sonra da gelip pasaportları geri dağıtıyor. bunların hepsi bitip tekrar yola çıkmamız sanırım 05.30'u buldu. sabah saat 10.30 gibi de sofya tren garına vardık.

  • arkadaşlar bu yazılı olmayan kuraldır.

    şampiyon olduysan kendi semtinde eğlenirsin. rakip takımın semtinde eğlenemezsin. beşiktaş'ta, kadıköy'de bu kutlamayı yapamazsın. bu budur. sen şimdi trabzonspor taraftarı olarak bağdat caddesinde şampiyonluk kutlarım dersen senin oradaki amacın şampiyonluk kutlamak değil gövde gösterisi yapmak. bunu da sana yaptırmazlar. yapamazsın yani. etik değil.

    not: beşiktaş.

    edit: trabzona mı gidelim mesajları alıyorum.

    bağdat caddesine de gitmeyiver bir zahmet. istanbul'da semt mi bitti?