hesabın var mı? giriş yap

  • gerçekten sevdiğiniz biriyle evlenirseniz aklınızdan geçmeyecek olanlardır. tabi ki sıkıntı olur, tartışma olur lakin insan kardeşiyle yeri geliyor tepişiyor sonunda bir gülümseme her şeyi unutturuyor. evlilik mide bulandırıcı detaylar taşımıyor sevgi, saygı ve güven varsa. meraba ben güzin abla lan.

  • her şeyi önceden bilen ve içerden gizli bilgileri ifşa eden kişi ile kız istemeye gitmek erkek tarafı için büyük koz.

    1. yarın, erkek tarafı olarak büyük bir operasyon yapılacak ve kız evine gidilecek.
    2. kız tarafı bu görüşme için çok iyi hazırlandı ama bilmedikleri şey benim her şeyi bildiğimdir
    3. yezid (kız babası) damadı sevmiyor ve türlü bahaneler ile bu görüşmeyi savuşturmak için emrindeki aile üyelerine emir verdi
    4. emri alan amca çocukları, hala kızları damadın geçmişteki ilişkilerini didik didik etmeye çalışıyorlar.
    5. damadın kirli iç çamaşırları çıkmazsa devreye karanlık güçler devreye girerek kavgacı gibi gösterecek deliller üretmek için hazırda bekliyor
    6. yezidin ortanca damadı görüşme sırasında her türlü bahane için kapı girişinde bekliyor olacak.
    7. o kızı alacağız, yezid korkuyor, vereceksiniz kızı
    8. korkma, titre!

  • --- spoiler ---

    floki'nin gemideyken helga'ya "yolumu kaybettim, içim bomboş." tarzı yaptığı konuşmayı ben ragnar'ın ölümünü hissetmesine bağladım. floki ragnar'a hastalıklı bir bağla bağlıydı malum. bu konuşmanın akabinde, onca kaosun arasında ezanı duyması ve camiyi bulması da tipik floki deliliği. yalnız cemaate siper olması ve ilk defa karşılaştığı dine karşı hoşgörülü yaklaşımı gerçekten floki'nin büyük bir değişim geçirdiğini gösteriyor. kendisi bildiğiniz üzere paganların şakirtiydi.

    lagertha'nın ragnar'la karşılaştığı sahnede gözünden dökülen o yaş, başına gelenlere rağmen ragnar'ı sevmekten hiç vazgeçmemiş olduğunun kanıtıydı. üzdün bizi de hatunların efendisi.

    ragnar'ın tek tek çocuklarına göründüğü sahnelerdeki tepkilerden de anlayacağımız üzere, ragnar'a en benzeyen oğlu ıvar. aksini tartışmaya bile gerek yok. olm toparlanın da cidden alın şu intikamı. koskaca yiğit ragnar soğukta yılanlarla yatıyor.

    he bir de ragnar'ın sesinin duyulduğu sahnede ciğerimden bir yanık kokusu gelmedi değil. bence travis fimmel tamamen çıkmayacak diziden. artık ara ara flashback olarak mı görürüz, yoksa ıvar'a akıl hocalığı yaparken mi bilemiyorum. ama görelim bence.

    son olarak; o yamuk ağızlı bilirkişinin ukalalığına gıcık oluyorum. kimseye net cevap vermemeler, imalarda bulunmalar, durup dururken kahkaha atmalar gerçekten sinir bozucu. tamam kahin dedik sabrettik ama ben viking olsam buna bir şey sormaktansa kaderimi sessiz sakin beklemeyi tercih ederim. kendisi epey artiz.

    --- spoiler ---

  • "ciddi bir hastalık yaşamamış olanlar tam olarak yaşamış sayılmazlar". bir hastanın ruh halini bundan daha iyi tasvir eden bir roman daha görmedim. okuduğum en etkileyici romanlardandı. uzun süre ciddi bir hastalıkla mücadele eden kişinin karakterini inanılmaz anlatmış. romanlardan zevk alamamasını romanlardaki karakterlerden daha önemli olduğunu düşünmesiyle açıklamış nüzhet. gerçekten, ciddi bir hastalığın pençesinde yıllarca uğraşan insan hayatıyla durmadan savaş veren yorgun bir askere dönüşür. diğer herşey önemsizleşir. bunu yaşamış biri olarak inanılmaz bir şekilde dile de getirmiş peyami safa. hele ameliyathanelere bakışı ve "öncesibeklemeleri" muhteşem.

  • dünyadaki bütün cinayetler öldürmenin gerekli olduğuna dair kendisine haklı gerekçeler yaratmış insanlar tarafından işlenir. geri kalanı kazadır.

    bir cinayete idam cezası istemek de "öldürmek lazım" tespitiyle, öldürmek için haklı gerekçe yaratmakla olur. idam cezasını isteyen, arzulayan biri özünde cinayet işlemek isteyen, arzulayan birinden farklı değildir. hani bazen filmlerde duyarız ya "bilmek istiyorum katil o sırada ne düşünüyordu" diye, idam cezası arzulayanlar bu şansa sahipler. onlar toplumsal hassasiyetleri arkalarına alarak rahatça öldürme fantazileri üzerinde keyif sürebilme lüksüne sahiplerdir. hatta bazen basit bir öldürme de tatmin etmez "alacaksın ona ve akrabalarına tecavüz edeceksin, sonra yavaş yavaş öldüreceksin" diye salya akıta akıta kendilerinden geçerler. ve bu insanlar gazete okur yorumlarında %48 olumlu puan alırlar.

    (bkz: aynısını ona da yapacaksın)

  • kreş çocuğunuz varsa, veli grubu buna en tepe örnektir.
    zaten siksok bi dönemden geçiyorum, trollemeye başladım artık.

    kadın a- ben patates salatası getiririm.
    kadın b- börek de benden
    kadın c- o zaman keki ben yapayım.
    delfina - ya ben bişey mi kaçırdım?
    müdür- delfi hanımcım, haftaiçi çocuklarla anneler günü partisi yapmıştık ya hani. haftasonu da sadece annelerin katılacağı bi parti yapıcaz okulda.
    delfina -pek güzel. itfaiyeci kostümlü erkek striptizci de benden o halde. anneler gününü bi kez kutladık. bu da "anneysek ölmedik ya" günü olsun o zaman

    -grupta sessiz, serin rüzgarlar-
    *

  • 10 saniye. 400 metrelik bir binadan atladığınızda, yere düşene dek geçecek olan zaman.

    o gün dünya ticaret merkezi'ne gitmişsiniz. büyük ihtimalle iyi bir işte çalışıyorsunuz. geleceğe dair hayaller kurarak evden çıkmışsınız. büyük ihtimalle o sabah, o gün öleceğinizi düşünmüyorsunuz.

    camın kenarındasınız. içeride boğucu bir duman var. aşağı inme şansınız yok. itfaiyenin gelme imkanı yok. helikopterle kurtarılma imkanınız yok.

    o gün öleceğinizi biliyorsunuz artık.

    aşağıdaki insanlara bakıyorsunuz. yalnızca size bakan noktalar görüyorsunuz, o kadar küçükler. 400 metre aşağıdaki insanlar yaşayacak.

    10 saniye. rüzgar yüzünüze vuracak, kulaklarınızda basınç oluşacak. üşüyeceksiniz. muhtemelen yere düştüğünüz an, canınızın yandığını fark edene kadar ölmüş olacaksınız.

    atlamasanız dumandan zehirlenecek, yanacak ya da betonların arasında kalacaksınız.

    ------

    bu korkunç bir psikoloji. ilk olarak "neden ben" dersiniz, kabullenemezsiniz.

    "onca insan varken, hatta karşıdaki binadaki insanlar yaşayacakken neden ben?"

    rüyadaymışsınız gibi gelir. sanki o anı yaşayan siz değilsinizdir. sonra havadaki zehir, ciğerlerinize dolduğu an gerçekle yüzleşirsiniz. o anda, oradasınızdır, karar vermek zorundasınızdır ve hayat size yalnızca bir seçenek sunmuştur; 10 saniye.

    evimde, bilgisayarın karşısında o insanların psikolojisini anlamaya çalışıyorum. sadece düşünmek bile içimi ürpertiyor. beni korkutan şey ölüm değil, bu hayatın bir gerçeği. sadece çok kısıtlı bir an içinde ölüm şeklinize karar vermek zorunda kalma psikolojisi bu. doğduğunuzdan o yana, sizinle birlikte olan yaşama içgüdünüzü kaybediyorsunuz bir anda.

    yapabileceğim en iyi şey, hayatta olmayan sevdiklerime 10 saniye içinde kavuşabileceğimi düşünmek olurdu herhalde. gözlerimi kapardım ve kendimi boşluğa bırakırdım.

    edit: doğrudan benim yazıma atfedilmiş olmasa da, yine de "amerikalılar ölünce duygu sömürüsü, ıraklılar ölünce bir şey yok" gibi düşünenlere birkaç şey söylemem gerek. çaresiz insanların ölümle yüzyüze gelmesi ile ölen insanların nüfus kağıdında yazan vatandaşlıkların bir ilgisi olduğunu düşünmüyorum. hala bu konuda bile nasıl rövanş edebiyatı yapılabileceğini aklım almıyor.

  • 70 lerde ne karnesi lan.

    o karne mevzusu 1940 ların ikinci dünya savaşı atmosferinde ülkeye ithalat engellenir de burada ne yer ne içeriz ne zaman biteceği de belli değil diye yapılan bir şeydi.

    bir de aklı sira gezi mezi esprisi yapmış.

    neyse gülün geçin.