ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap
fridanin parcalanmis omurgasi
-
yaptığı intihal ortaya çıkınca bırakmış en azından. bunun hiçbir şey olmamış gibi devam edenleri de var sonuçta.
üçüz bebek sahibi iken bir üçüz bebek daha gelmesi
-
üç tane çocukları varken, dördüncüyü yapmak isteyen insanlara müstehaktır.
fenerbahçe'de olup galatasaray'da olmayan şeyler
-
vergi levhası.
ill ile sick arasındaki farklar
-
ill: yatalak hasta. kanser, verem, zatüre gibi. gerçek, maddi hastalık.
sick: genel olarak bütün hastalar ve daha tam ill olmamış. öksürük, bulantı var ama daha düşmemiş. bi gözü toprağa bakmıyor.
pasaport polisleri ile girilen diyaloglar
-
yolcu: hani ötüyodu bu kapı? bakın kemerle geçtim farketmediniz bile. demek ki işe yaramıyo!
polis: ucuz kemerlere ötmüyo beyfendi!
(bulaşmamak lazım gelir vesselam)
yakana yıkana ceza yok kıyma bıçağına 27 yıl
-
ak it gazetesi haberi.haber
edit: space tuşum kafasına göre basıyor. gg değil düz eltemiyor um.
sevmek
-
tam karşımda oturuyor şu an.
aramızda bir haftadır evin orta sahasını parselleyen bilmem kaç bin parçalık bir yapboz var. "la palette bistro" diye küçük bir lokanta manzaralı. bitiremedik. her gün usul usul ekledi parçaları, sabırla. küçük karton parçalarını sanki sever gibi birbirine ekledi. ama bitiremedik. yapbozun kalan son parçası eksik çıktı. üzüntüden öyle bıraktı olduğu yerde, toplamadı. "sevmek", salonun orta yerinde terk edilmiş boş bir "dükkan"ın arkasında duruyor şu an.
elinde bir kitap var, "marifetler". onu okuyor. kitap okumasına o kadar alışığım ki. insanlar sevdiğine çiçek alır, ben yeni kitap kokusu hediye ediyorum ona. öyle bir gülüyor seviniyor ki. şu an elindeki kitabı okurken mesela, hayata dair bütün soru işaretleri siliniyor aklımdan. ona bakıyorum: huzurlu. sadece, geçen trenlerin sesine dönüp bakıyor arada bir, çocuklar gibi.
"koltuğun altında yapbozun o son parçasını bulamayınca dönüp bana baktığın yüz ifadeni özlüyorum."
tam bu cümleyi yazmayı bitirirken kalktı geldi yanıma: "ne yapıyorsun?". iş maillerimi açıp, gereksiz bir şeyler gösterdim. yaptığım işin belki de en güzel yanı bu; meraklısı olmayanın ilgisini dağıtacak sayısız malzemem var. hafif geri çekildi, defansta derinliğin kaybolduğu bu andan faydalanıp "belim ağrıyor" bahanesiyle yönümü değiştirdim, rahat yazabilmek için. sırf sana çaktırmadan, gönül rahatlığı ile şu yazıyı bitirebilmek için:
aramızda sadece bitmemiş bir yapboz kadar mesafe varken bile yine anladım.
seni her an özlüyorum ve seviyorum.
uğur şahin
-
hala milliyet tartışıyorlar. yıl olmuş 2021. bu adam alman eğitim sisteminde yetişmiş birisi.
türkiye'de olsaydı ne olurdu? akademide denyo hocaları tarafından mobbinge uğrardı, belki ayrılır zar zor kendi şirketini kurardı. teşvik almak için parti kıdemlilerine yalvarmak zorunda kalırdı. hadi onu da başardı aşıyı piyasaya sürene kadar bir ton badem bıyıklının "bizim payımız nerede?" baskısına uğrardı. en sonunda da şirkete atanan başka badem bıyıklar tarafından iş bilmezlikle batırılıp giderdi.
ilkokulda statü farkı yaratan nesneler
-
arı maya desenli kokulu silgi. bunların bir çok renkten çeşidi vardı. kızların genelde kalemkutuları envai çeşit araç gereç ve aynı zamanda bu silgilerden oluşurdu. silgileri sırasıyla ona buna koklatarak "aaa, bu güzelmiş, aa bunun kokusu daha güzelmiş" tepkilerini almak gerçekten bir statü simgesiydi. yeşil olanın kokusunu ben de severdim. (bkz: #463726) bunu kızlardan katakulli ile çalıp, gizli gizli kokladığım olmuştur. haylaz ben...