beethoven senfoni no. 7

• bu güzelim senfoniyi her dinleyişimde "yahu, ters giden bir şey var bu yapıtta, ne acaba?" gibisinden haddime düşmeyen yorumlar yapardım kendi kendime. uzunca bir süre böyle gitti bu. iki yıl önce, ne zaman ki leonard bernstein'ın boston senfoni orkestrasını yönettiği bir konser kaydında bu senfoninin yorumunu dinledim, beni rahatsız eden şeyin de ayırdına vardım : son bölümün temposu! daha önce dinlediğim bütün yorumlarda orkestra şefleri bu bölümü hızlı bir tempoda çaldırmışken, bernstein olabildiğince düşürmüş tempoyu. son bölümün bu biçimde çalınmasıyla, sanırım, yapıtın genel yapısındaki hüzne de bağlı kalınmış olunuyor. o eşsiz ikinci bölüm düşünülünce sağlam bir bütünlüğün de ancak böylelikle sağlanabileceği daha iyi anlaşılıyor.
  
  *
  
  yıllar sonra : evet, son bölümün senfoniyi coşkulu bir biçimde bitirmek için hızlı çalındığını ben de biliyorum. ancak şundan da eminim ki her yapıt "mutlu son"la, ya da en azından abartılı bir coşkuyla bitmek durumunda değildir. dolayısıyla bu senfoninin son bölümü biraz daha ağırbaşlı çalınmalı, kanımca. dahası, alın size bir de varsayım : diyorum ki bernstein, 5-6 nisan 1962'de new york filarmoniyle verdiği, brahms'ın birinci piyano konsertosunu glenn gould'un ağır mı ağır çaldığı o ünlü carnegie hall konserlerinden etkilenip de yedinci senfoninin o bölümünde tempoyu iyice düşürmüş olmasın sakın? olmaz olmaz demeyin, olmaz olmaz.
  
  bernstein'in söz konusu beethoven kaydını dinlemek için : https://www.youtube.com/watch?v=wxseuay-1mk
  
  *
  
  ekleme : sözlük yazarlarından e v r a k'ın uyarısıyla kaydın bulunduğu adres düzeltildi.