çocuk sahibi olunca hayatın kaydığı gerçeği

• bu konunun tartışılması tabu olmaktan çıkmalı. çocuk yapıp pişman olduğunu söyleyene atar yaparak kahraman olmamalı kimse. bu konu tartışılmalı ve ebeveynler özgürce düşüncelerini söyleyebilmeli ki insanlar çocuk yapıp yapmama konusunda enine boyuna düşünerek karar alabilsinler.
  
  aile, toplum, kültür herkesi ilerde mutlaka evlenip çocuk sahibi olmaya programlayarak yetiştiriyor. bu altyapıdan, gerçekten çocuk isteyip istemediğini sorgulayabilecek insan nadiren çıkıyor. bir kısım insan sorgulasa da yine çocuk isteyecek, ancak bir kısım insan da artısıyla eksisiyle düşündüğünde çocuk istemediğine karar verecek. fakat bunu yapması için bir şey eksik, anne baba olmuş kişilerin görüşleri. onlardan mutlaka olumlu yorum duyuyoruz, azıcık şikayet edecek olsa ardından bin katı övüyor çocuk sahibi olmayı; çünkü bu toplum baskısıyla başka türlüsü mümkün değil.
  
  bu başlıkta şov yapan kişiler çocuk yapmanın kavramsal olarak tartışılıyor olduğunu anlamıyorlar. yani diyelim ki 10 yaşında bir çocuğum var ve ismi deniz, ve bana çocuk yapmakla ilgili görüşün nedir diye soruyorlar. buna "çocuğunu seviyorsun ve onun için fedakarlık yapıyorsun, kendini değil önce onu düşünmek zorundasın; çocuk yapmamış olsaydım bu 10 senede daha çok kitap okumuş, daha çok şehir/ülke görmüş, daha çok film izlemiş, ülke ve dünya gündemiyle daha çok ilgilenmiş olurdum. kitlesel eylemlere çekincem olmadan katılabilirdim, ücretsiz izne ayrılıp bir süre gezginlik yapabilirdim, kamplı doğa etkinliklerine katılabilirdim, mobbing'e uğradığım zaman rest çekebilirdim; her konuda daha çok risk alabilirdim ve daha endişesiz, kafası rahat biri olabilirdim. bunları düşün ve önceliğin neyse ona göre karar ver"
  
  dediğim zaman ben deniz'i sevmiyor olmuyorum. ona iyi bakmıyor da olmuyorum. ben genel olarak çocuğu olmak ve olmamak durumunu karşılaştırıyorum sadece. hatta gözlemlediğim kadarıyla çoğunlukla bu minvalde konuşan kişiler daha iyi ebeveynlik yapıyor oluyorlar. çocuğun sadece fiziksel ihtiyaçlarını karşılayan, kalanı için kendine göre davranan umursamaz insanlara ebeveynlik çok daha kolay. ve işin ilginci bu insanlar en fedakar kendilerini görüyorlar ve başkalarını çocuk yapmak konusundaki fikirleri üzerinden suçluyorlar.
  
  (ah eski ekşi sözlük... bu entry burada biterdi aslında, ama devam etmem gerek)
  
  özetle çocuk yaptıysanız ona en iyi şekilde bakmanız gerekir. üstünüze düşeni yapmıyorsanız kötü anne/babasınız. yapıyorsanız, zorluklarından bahsetmek, çocuk yapmayı kavramsal olarak artılarıyla ve eksileriyle tartışmak (çocuğunuzun yanında değil elbette, yetişkin çağa geldiğinde onunla da konuşabilirsiniz) sizi kötü ebeveyn yapmıyor.
  
  not: bütün bu sorumluluklar babaya da aittir. bakımına %5-10 oranında katıldığınız çocukla ilgili atıp tutanlardansanız, bu konudan uzak durun ve hayatın kalanında ne yapıyorsanız ona geri dönün.