• daha album cikmadan radiohead fan'lerini ikiye bolmus parcadir. bir kisim siddetle "cok yarak kurek" oldugunu savunurken, bir diger kismi da backdrifts tarzi ritmler yerlestirilecegini ve cok guzel olacagini soyluyor. tabii o ilk kitleden "backdrifts'i de sikeyim" diyenler de yok degil. yine bir cevap olarak "backdrifts guzel ama?" geliyor zira pek naif kaliyor tutuculara gore. ben de merak etmeye basladim ne olacagini. korkarim bir sure oncenin kid a: amnesiac'e burun kiviranlari, yarin onlari opup basina koyacak. ya da pipisine surecek.
    kimileri* icinse bu; yedinci studyo albumunun, gelmis gecmis en iyi radiohead albumu olma ihtimalinin bir akla dususu, bir heyecan kaynagi.

    sozlerini de yazayim yarim olsun, daha album yok ortada hahaha:

    in the deepest ocean
    the bottom of the sea
    your eyes they turn me
    why should i stay here?
    why should i stay?
    i'd be crazy not to follow
    follow where you lead
    your eyes they turn me
    sunk without a trace
    the bottom of the deep
    your eyes they turn me
    turn me into phantoms
    i follow you to the edge of the earth
    and fall off
    everybody leaves
    if they get the chance
    and this is my chance
    eaten by worms
    and we're fishies
    picked over by the worms
    and we're fishies
    we're fishies
    we're fishies
    hit the bottom of
    hit the bottom to escape
    escape
    hit the bottom of
    hit the bottom to escape
    escape
    escape

    radiohead'in 2006 cikisli yedinci studyo albumunun adi olabilir. 4 numara olabilir. kapanis parcasi da olabilir.

    (bkz: http://video.google.com/…448272464141383355&q=thome)
  • eksik kalmasın, şarkı iki isimli değil. weird fishes/arpeggi olarak geçmesinin sebebi weird fishes ile arpeggi'nin potpuri yapılması. 3.41'de arpeggi bitiyor.
  • dını dı dını dı dını dı dını dını dı dını dı

    dıni dı dıni dı dıni dı dıni dı dıni dı dıni dı

    düni di düni di düni di düni di düni di düni

    dünü dü dünü dü dünü dü dünü dü dünü dü

    in de diipist oşın...
    (dını dı dını dı dını dı...)

    badım ov dı sii
    (dıni dı dıni dı dıni dı dıni dı...)

    yor ayz...
    (düni di düni di düni di...)

    dey törn miy...
    (dünü dü dünü dü dünü dü...)

    so vay şud ay sıtey hiyı?
    (dını dı dını dı dını dı...)

    vay şud aaaaay sıtey?...
    (dıni dı dıni dı dıni dı...)

    diye giden dandik radiohead şarkısı. bundan 10 kat daha güzel şarkılar varken* neden bu kadar sevilir anlamış da değilim....

    *
  • yine "kimse thom yorke olamaz" dedirten ve duyguları rollercoaster'a bindiren in rainbows'daki en güzel şarkı .milyonuncu kez dinlerken yine ilk dinlediğim dakikalara, elektrikleri kesilmiş bir sokakta bardaktan boşanırcasına yağan yağmurda bir arabaya sığındığım anlara dönsem de, umarım çok üzgün bir günümde karşıma çıkmaz bu şarkı diye diliyorum. bu hüznü sağlam bir bünye kaldırabilir ancak. orta yerinde baslarında kaybolunması tarafımdan tavsiye edilmektedir bu arada. ve tabii ki "i'd be crazy not to follow, follow where you lead" dizeleri sizi zaten kendi içinde kaybettirecektir.radiohead bir döndü pir döndü, her zaman en sevdiğim oldu.
  • back vokallerine bayıldığım şarkıdır.
  • in rainbows'un ilk seferden kendine aşık eden şarkısı bu olsa gerek diye düşünüyorum. önceden kayıtlarını dinlemiş olmanın verdiği bir aşinalıkla demiyorum bunu. ilk dinlediğimde de en az şu anda bilmemkaçıncı kez dinlediğimdeki kadar zevk alarak dinlemiştim. öyle bir şarkı ki bu, başından "i get eaten by the worms and we're fishes" kısmına kadar enstrümanlar ve sözler hep bir arada dinleyeni denizin derinliklerine batıyor hissine sokuyor. tam o anda ise sanki hala devam ediyor olan bu dibe doğru inişin ortasında bir anlık pause tuşuna basılıyor, her şey yavaşlıyor... slow motion bir film karesi gibi, büyük bir kargaşanın arasındaki farkındalık anı gibi... sonra her şey kaldığı yerden devam ediyor. daha da derini varmış onu görüyoruz. birilerinin peşinden nereye kadar gidebilirsiniz gibi bir soruya şarkının bu anında gözünüzde canlanan yerle cevap veriyorsunuz. işte orası birisi için gidebildiğiniz en derin yer sanırım...

    şarkıyı her dinlediğimde ise

    "i'd be crazy not to follow
    follow where you lead"

    kısmında bu grubu ne çok sevdiğim aklıma geliyor. her seferinde de o sözleri kendilerine armağan ediyorum mırıldanıp...
  • zamanında "steer away from her rocks" dendi ama dinleyen kim. muhabirimiz okyanusun dibinden bildiriyor şimdi, halinden de memnun gibi.
  • sabaha karşı, yoğun geçen bir gecenin ardından, insanın en dipta olduğu anlarda fonda çalmaya başlaması ve butun yaşadıklarınızı gözününüz önünde getirmesiyle anlamı daha da bir artan şarkıymış.

    1 haftadır yaşıyorum bu hissi.

    yeah i, i’ll hit the bottom
    hit the bottom...

    escape'e ne yazık ki daha var.

    edit. aylar geçmiş hala escape e gelemedik. şarkıyı hala dinliyoruz.
  • yaklaşık bir altı aydır işe gidip gelirken - toplamda 1,5 saat yapıyor - dinliyorum bu şarkıyı. sıkılmadım. hala fırsat buldukça dinliyorum. daha iyisini bulamadım, kötüsüne razı olamadım
  • radiohead'in 2007 albumunde yer alacak, tarih itibariyle yaptigi en son parca. radiohead'in ulastigi son nokta olarak, bundan sonra yapacaklarina dair ipuclari icermekte. jonny greenwood (bkz: #1215152) yazmis ve thom yorke soylemis 27 mart 2005'teki londra konserinde. senfoni orkestrasiyla caliyorlar fekat daha sonraki performanslarda jonny'nin gitariyla eslik ettigini goruyoruz. pek enteresandir.
hesabın var mı? giriş yap