hesabın var mı? giriş yap

  • kimse tatile, gezmeye, sosyal aktivitelere gitmez herkes evde oturur trafik olmaz. kitap satışları düşer yazarlar aç kalır. direksiyon hikayesi atılamayacağı için araba satışları düşer.

  • henüz 23 yaşımda aşık olmuştum. onun doğru insan olduğuna emindim. gördüğümde avuç içlerim terliyor, kalbim ağzımdan çıkacak gibi atıyordu.

    ilk buluşmamızda evli ve 2 yaşında bir kızı olduğunu, boşanma davası açtığını söyledi. yani ben onu tanıdığımda boşanma davası açılmıştı. ona şunu söyledim.

    "boşanma davan bitene kadar görüşmeyelim. belki evliliğine bir şans daha tanımak istersin. çocuğun için bir arada olma kararı verirsin. bu süreçte ben yanında olmak istemiyorum. söyleyeceğim en ufak bir söz, yapacağım bir davranış belki kararını etkiyleyebilir. boşanman ya da boşanmamana hiçbir şekilde dahil olmak istemiyorum. ne karar verirsen ver asla seni yargılamam. davan tamamen bittip yolunu çizdikten sonra tekrar konuşuruz"

    üst düzey ve sanat eğitimi almadan söyleyebilmiştim bunu üstelik. davası bitene kadar asla görmedim, konuşmadım. aradan 18 sene geçti. ve ben 18 yıldır kafamı yastığa koyar koymaz uyuyabiliyorum. huzurlu bir uykuyu, galaksinin en muhteşem aşkına değişmem.

    aşk denen şey bir gün biter. ancak vicdan toprağa gireceğimiz güne kadar bir azap kolyesi gibi sallanır durur boğazımızda.

  • buna göz yuman diğer polise de tutuklama kararı gerekirken, adli kontrol şartı ile serbest bırakılması ayrı bir rezalettir. insanların güvenliği için maaş alan polis, bir insan tecavüze uğrarken utandığını ve telefonuyla oynadığını söylüyor. başka diyecek hiçbir şey yok.

  • bazen erkeklerin boş yere ümitlenmesine neden olur. günlerden bir gün tanıştığım birinin evine gitmiştim. biraz çakırkeyiflik de var. neyse takıldık ettik, uyuyakalmışız. benim de ertesi sabah dersim vardı. bir uyandım ki dersin başlamasına 1 saat var. gitmem gereken yol da ortalama 45 dakika sürecek. bir hışımla kalktım hazırlandım çıktım.

    yalnız laf aramızda arkadaşı da pek beğenmemiştim sonradan sonraya. hem evi pisti hem de biraz fazla düşkündü bana. yani bir gece içinde tanıdığın insanı ne kadar sevebilirsin ki sonuçta? neyse diyorum belki adamın kız düşürme taktiğiydi bu belki de yalnızlıktan sıkılmıştı düzenli bir ilişkisi olsun istiyordu. sebep neydi bilmiyorum ama bu kadar ilgi bana fazla gelmişti. evden çıkarken bir daha da görmem ben bunu diye düşünüyordum.

    ertesi günü bana kendisinden bir mesaj geldi. oo bakıyorum sahiplenmişsin beni tarzında. ne oldu dedim. kolyeni burda bırakmışsın, gerek yok böyle bahanelere görüşelim desen yeterdi bana dedi. ne diyeceğimi bilemedim o an. tabi ki salak ben sabah kendimi yırtarcasına hazırlanıp çıkarken kolye gibi görece gereksiz bir aksesuarı almayı unutmuştum. nasıl kıvırdım o konuşmayı, nasıl ikna ettim çocuğu kolyeyi gelip sonra alacağıma bilmem.

    sonuç: yaklaşık 3 yıldır gidip de kolyeyi almadım. o da atmıştır zaten artık muhtemelen.

  • hayatın gerçeklerini tokat gibi yüzünüze çarpar. ben dün geceki maçta üç kere sigarayı bıraktım, iki kere hastanelik oldum, iki kere maç yapmaya tövbe ettim, kalede durduğum 6 dakika da 6 gol yedim... şimdi ise bir dağ evine yerleşip odunculuk yapıyorum.

  • otostopçunun galaksi rehberi'nde bir bilgisayara hayatın/evrenin/yaşamın anlamını sorarlar. o da epey uzun bir işlem yapıp sonunda 42 cevabını verir. 42 bu manada kullanılır.

    420 de 4.20 yani amerikan tarih sisteminde (ay.gün.yıl) 20 nisan'ı simgeliyor.

    20 nisan da marijuana'nın legalleşmesini isteyenlerin sebebini bilmediğim bir sebepten ötürü legalize it çığlıklarını daha güçlü attıkları gün.

    marihuana'nın legalleşmesinin hayatın anlamından 10 kat daha önemli olduğunu söylemek istemiş. arada da gerçek matematiksel değeri sıkıştırıp zeki esprisi yapmış.

    edit:

    mesajlar yağdı sağolsunlar. teşekkürler.

    4.20 konusunda iki farklı görüş varmış.

    birisi şu; weed'in abd yasak kodu 420 imiş. bu yüzden 420 ayrı bir anlam taşıyormuş.

    diğeri de şu; bir grup öğrenci sürekli saat 4:20'de buluşup dumanlanıyormuşlar. bu zamanla aralarında bir şifreye dönmüş, ordan da 4.20 şenliklerine evrilmiş.

    katkılar için teşekkürler.

  • uykumun kaçtığı bir gece elime alıp, sabaha kadar bırakamadığım doruk ateş romanı. kitap o kadar güzel işlenmiş ki, olay örgüsü bunun yarısı derinlikte olsa yine de güzel bir kitap olurdu. (acaba anlatabildim mi demek istediğimi *)

    gerçekten bir solukta okunuyor, arkeoloji ve polisiye iki tutkum olduğu için ekstra beğendim. bu ikisini çok güzel harmanlamış. gobekli reyiz'in ülkenin en iyi polisiye yazarı olacağına dair inancım da tam.

    bir de henüz yazılmakta olan bir romanı var ki gümbür gümbür gelmekte.

    eline sağlık gobekli reyiz!

  • dün metrodayım, kulağımda müzik, dışarıdan hiçbir ses duymuyorum, kaşlarımı çatmışım ve bir yerlere dalıp çıkamamışım. yanımda dokuz, on yaşlarında bir kız çocuğu, onun yanında da annesi var. bir ara küçük kızla bakışıyoruz, daha doğrusu bana baktığını hissediyorum. sonra kafamı yine önüme çeviriyorum. bu sefer bana doğru eğilip, bir şeyler söylüyor. kulaklıklarımı çıkarıp, "efendim? duyamadım?" diyorum, "kirpiğin düşmüş de" diyor ve birden uzanıp yanağımdan kirpiğimi alıyor, iki parmağının arasında tutuyor. bu oyunu hemen hatırlıyorum. hala oynandığını unutmuşum, oynamayı da çok zaman önce bırakmışım. küçük kız ise heyecanla oyuna devam ediyor, "bir dilek tut" diyor. gözlerimi sıkı sıkı kapatıp, bir dilek tutuyorum. "dileğin uzunmuş" diyor gülümseyerek, "peki, alt mı üst mü?". ben de gülümseyerek, "alt" diyorum. sabırsızlıkla oyunun sonucuna bakıyoruz beraber. kirpiğim alt parmağının üstünde duruyor, "dileğin tutacak" diyor sevinçle. "tutacak" diyorum sevinçle. hafifçe üflüyor kirpiğimi sonra. müziği olduğu yerde bırakıyorum ve yolculuğun sonuna kadar, küçük kızla birbirimize gülümsüyoruz.