hesabın var mı? giriş yap

  • bir suru ilginc, tuhaf seyle dolu kosk.

    yazilanlara ek olarak diger bilgi ve rivayetler soyledir: kara-deniz her yeri gozetleyebildiginiz (ama hicbir yerden gozukmeyen) bu koske silah ve uyusturucu getiren gemiler koskun yerini bilmedigi icin o bolgeye yaklasinca isiklarla sinyal verirmis. sinyali alan pavilides adamlarini gonderir alisverisi yaptirirmis.

    bahcesinde insa edilmis tas bir yapi vardir, burada pavilides'in ibadet ettigi soylenmektedir. pavilides kisa boylu oldugu icin bu tas yapi oldukca kucuktur, bircok kimse icine girmek icin egilmek zorunda kalir.

    bahcede bulunan kucucuk amfi tiyatro seklinde dizayn edilmis bir alanin ortasinda, sesinizin yanki yapmasini saglayan bir tas oldugu dogrudur. ama tasin uzerinde koske dogru belli bir acida durmaniz ve alanin etrafinin cok dolu olmamasi gerekmektedir, aksi takdirde yanki olamayabilmektedir. gercekten de bir avukatin hitabet calisabilecegi mukemmel bir duzenektir. sesinizin geri gelmesiyle kendinizi korku filmlerindeki gibi hissedebilirsiniz.

    calisma odasinda binlerce kitap vardir ve cogu birbirinden farkli konudadir. calisma odasindaki sandalyenin ozelligi, oturmaya basladiktan sonra sertlesmesi ve yaklasik bir saat gectikten sonra oturulan yerin duvar sertligini almasidir. bu haliyle pavilides'in uyuyakalmasini onledigi soylenir. yine ayni odadaki perdenin ozelligi ise ses gecirmez kapi niteliginde olmasidir. gercekten de perdeyi biraz araladiginizda bile birden bire disaridan gelen sesler saskinliga neden oluyor.

    evdeki deprem odasi olarak bilinen cocuk odasi binaya sonradan ilave edilmistir. iki oda arasindaki gecis kismina dikkatle bakilirsa sonradan eklendigi acikca bellidir. pavilides cocuklari cok severmis ve ozlem duyarmis, o nedenle cocuk misafirleri icin sonradan ayri bir oda yaptirmis.

    evdeki denge heykeli ise ufak bir depremde bile dusmekle kalmaz, koskun her yerinde esit derecede duyulan bir ses cikarirmis. heykelin altindaki ortu kaldirildiginda heykelin bir kez dustugu ve dustugu yeri deldigi gorulebilir.

    pavilides'in evdeki tek resmi ayni zamanda dunyadaki tek resmidir. bu resimde kafasinda fotr sapka, agzinda yanan sigara ve yuzundeki alayci gulumsemeyle yakisikli bickin delikanli portresi cizmektedir.

    pavilides'in koskunde iki yatak odasi vardir. bir odada, onunde ibadet ettigi, arka tarafi her acidan gosteren kucuk (avuc ici kadar) aynali bir sus vardir. degisik acili bu aynalarin amaci pavilides ibadet ederken arkadan gelecek herhangi bir tehlikeyi aninda gormesini saglamaktir. diger yatak odasinda ise iki yatak birlestirilmistir (iki kisilik buyuk bir yatak yerine). bunun nedeni gerektiginde yataklarin kolayca birbirinden ayrilmasi ve arkadaki gecide hemen girilebilmesidir. rivayete gore pavilides kactigi zaman bu tunelden gecmis, onceden yaptigi plana gore tunelin ortasinda bulunan bombayi patlatarak ne tarafa gittiginin ve tunelin nereye ciktiginin anlasilmasini imkansiz kilmistir. yine rivayete gore italya'daki bir mafya toplantisi sirasinda arkadaslari tarafindan oldurulmustur.

  • geçen denk geldim. tanıdığın çocuğu oldu. adını mavi mira koymuşlar. bastım kahkahayı. (bkz: mavri mira)

    ikinci çocuğun adını pontus rum mu koyacaksınız diye sordum. küstüler. konuşmuyoruz şimdi. çok skimdeydi gerçi. mavi mira ne lan. zararlı cemiyet ismi koydunuz, okula başlayınca tarih dersinde geçilecek taşak hiç mi aklınıza gelmedi.

  • amerikan dizilerini, filmlerini izlerken dışarıda lapa lapa kar yağmasına rağmen amerikan halkının evde t-shirtle dolaşmasına anlam verememiş çocuktur.

  • aydınlanma projesi, dünyanın büyüsünü ortadan kaldırmak gibi büyük bir iddiayla ortaya çıkmıştı. bunda belli ölçüde de başarılı oldu fakat geriye varoluşu anlamsızlığın içinde süzülen insanlar bıraktı. bugün, uzaya koloni kurulması ve yapay zekayla insanın cyborg vari bir canlıya dönüştürülmesi planlanıyor. akıl, putlaştırılınca, insan denen varlık da geçmişten sahip olduğu eşsiz bütünlüğünü yitirdi.

    modernite dahilinde tüm bilebileceklerimiz, bir eserin üç saniyelik ölçüsü içerisinde duyumsayabileceklerimizi dahi veremiyor bize. teoriler, konferanslar, türlü türlü lakırdı eşliğinde, "dünyanın bu kez anlaşıldığı" deklare ediliyor, fakat boşluğa atılan her madeni para, sessizliğin içinde kayboluyor ve unutuluyor.

    insan ruhunun, bilimsel olarak anlaşılabileceği çabası, farklı söylem yapılarına angaje kabuller doğuruyor. bu kabuller, çevresine bir kalabalık toplayabildiği ölçüde gerçek halini alıyor. halbuki, mikro düzene dair bilebileceklerimiz de, makro düzene dair bilebileceklerimizin ötesinde değil. her insan, evren denli bir derinliğe ve genişliğe sahip. bunu anlayabilmek değil bir başkası, belki insanın kendisi için dahi mümkün değil.

    beş yüz seneden daha evvel zamanlarda, şehirlerin duvarları vardı. öyle ki, şehir, etimolojik anlamını da çevresi örtülü bu duvarlardan alıyordu. duvarların ardında olanın korkusu, içeridekileri inanç sahibi yapıyor ve birbirine bağlıyordu. bugün, şehirler böyle duvarlara sahip değil, şehrin şeffaflaşması, insanın şeffaflaşmasını da zorunlu kıldı ve artık herkes herkesin her şeyi. içte biriktirilebilecek bir şey yok, zira, "her şey paylaşıma açık olmalıdır" gibi bir ortak kabul söz konusu.
    içsiz ve içeriksiz bu şeffaf insan için, konuşmak da, kalabalığa hitap etmekten ibaret hale geldi. konuşmanın, sessizlikle örtülü muhtevasının yerinde, demagoji, dedikodu ve arzulardan türemiş bilinçlerin bayrakları dalgalanıyor artık.

    materyalist dünya görüşü içerisinde, insan kendi acılarına yabancılaştığında ya da onları unutmayı başardığında, başkalarının acılarına da yabancılaşıyor. böyle bir mevcudiyet içinde, "ölüm varsa ben yokum, ben varsam ölüm yok" gibi insanı dünyaya ve diğer insanlara yabancılaştıran bir konum alıyor insanların çoğunluğu. vurdumduymazlık ve rahatlık, tam olarak buradan çıkıyor ve dünyaya yayılıyor.

    bugün, insanın sahip olabileceği tüm özellikler, rekabet ve çekişmenin etrafında kümeleniyor. kendine ait bir dünya kuran insan, bu dünya toplumun çıkarlarına hizmet etmediği ölçüde, toplumca yargılanıyor. insanlar, "maaş", "iş" gibi toplumsal statüleriyle değerlendiriliyor ve kıyaslanıyor. toplumsal kabullerin ürettiği bu iş bölümleri ise, dizginsiz bir öznelliğin verebileceği derinliği, genişliği ve renkleri veremiyor.

    tüm bu olanlardan dil de nasibini alıyor. modernite dahilinde, geçmişte sahip olduğu derinliği, dokuyu ve kokuyu kaybediyor. düz ve renksiz, bir bilgisayar metninden fırlamış bir ambiyansa bürünüyor. ayırması, bölmesi ve parçalamasıyla da, anlaşma çabasını imkansızlaştırıyor. sadece, tek tipleştirmeye hizmet ediyor.

    "dilimin sınırları, dünyamın sınırlarıdır" diyen martin heidegger'in anlama kapasitesinin derinliği de burada saklı. bugün, bizim sahip olduğumuz dünyanın sınırları çok ama çok dar. en başta, kullandığımız dil buna sebep. mevcudiyeti takribi 200-250 sene ile sınırlı sekülerizmin içine gömüldüğümüz için, bu paradigmanın dışında nelerin olabileceğini tahayyül edemiyoruz, vizyonumuz bu dar görü ile sınırlı. anlamıyoruz, çünkü neyi anlayamadığımızı anlayamıyoruz.

    tüm bu sakatlanmış ruh halimizin panzehirinin, gelecekte değil, fakat geçmişte olduğuna inanıyorum ben. bugün akıl yönünden bir şeyler edinebilmiş olsak da, ruhsal bakımdan çok ama çok eksilmiş vaziyetteyiz.

    edit: yukarıdaki alıntı, heiddegger'e değil, wittgenstein'a ait. "dil varlığın evidir" sözüyle karıştırmışım.