güven problemi

• son ilişki bükücü. sonsuz sınavım.
  fiziksel, duygusal örselenmiş bir çocuk var içimde.
  
  tam iyileştim diyorum, kapkaranlık bir gölge üstüme çörekleniyor.
  
  aptalll aptalll! yine kazık yiyeceksin işte! aptaaal!
  
  "ailesine güvenemeyeceğini öğrenmiş bir kız çocuğu, kime nasıl güvenebilir?" - sınav sorum bu.
  
  öğrenmek zorundayım. bunun çıkışı yok.
  
  ya güvenmeyi, teslim olmayı, kendimi huzura bırakmayı öğrenicem ya da hiçbir ilişki kurmadan yaşamayı seçicem. ortası yok.
  
  bugün karşıma çıkan, o an önemini fark etmediğim, şimdi anladığım bir şey var:
  
  "kuş, konduğu dalın kırılmasından korkmaz; çünkü güvendiği dal değil, kendi kanatlarıdır."
  
  esas çözüm burada gizli.
  
  diğer insanlara, onların beni kırmayacağına değil; her ne olursa olsun benim kendimi/içimdeki o çocuğu yalnız bırakmayacağıma güvenmem gerekiyor.
  
  başkalarını kontrol edemeyiz. anahtarı elimizde olan tek kilit, kendimizinki.