karabasan geldiğinde paniklemeyen insan

• benim bu. paniklemeye fırsatmı bırakıyor şerefsiz.
  
  ömrümde sadece askerde 2 defa nöbette sızınca denk gelmişti. ilkinde zift karalığında pis bir sırıtışla koltuk altlarıma parmaklarını sokarak ve bacaklarımı bacaklarıyla kıstırarak birkaç saniyelik bütün vücudumun felç olmuşçasına donmasına sebep olmuştu ki gözlerimi açınca rahatladım. yanımdaki altdevreye sorduğumdaysa garip inleme sesleri çıkardığımı ve beni uyandırmaya çalıştığını ama kendime gelemediğimi söyledi. ikincisindeyse o pis sırıtışı yoktu ama yine bütün vücudum donmuş gibiydim, sanki taş kesilmiştim.
  
  eğer paniklemeye fırsatı olan varsa helal olsun diyorum.
  
  edit: askerlik yaptığım yer acayip derecede psikoloji bozan bir yerdi. hatta ilk ayımda karşı tepelere gece görüşle baktığımda osmanlı zamanında o tepelerde askerlik yaptığını düşündüğüm atlı eski tip giysili askerlerin oturup dinlenirkenki silüetlerini görmüştüm. hatta yorgunluk ve uykusuzluktan kafammı uçtu diye çıplak gözlede baktım ama görünmediler, sadece gece görüşle bakınca göründüler.
  
  edit 2: alt mesajlarda görünce hatırladım. karabasanı ilk gördüğümde 3. besmeleden sonra bıraktı. sanki dilim tutulmuş gibiydi. 3. besmele denemesinden sonra uyanabildim.