hesabın var mı? giriş yap

  • anadolu çomü'lerine dert olan bira kutusudur. isteyen istediğini içer size ne kardeşim ha benim kafama takılan tek nokta kutuyu çöpe atsa iyiydi.

  • yükseltilen doların, teşvik planı ile yüksek kurdan halka kitlenmesi ve malum çevrelerce yüksek kurdan satılması olayı.

    geçmiş olsun.

    edit: bazı millet düşmanı teröristler mesaj atıp durmuş "almasaydın iyi olmuş diye". dolarda değildim ama diğer insanlar için üzüldüm. siz anlamazsınız empati falan, milletinizi sevmediğiniz için.

  • içlerinde büyüdüğüm için oldukça tanıdık olduğum özelliklerdir. ilk aklıma gelenler:

    1. cahil kelimesini hakaret kabul ederler.
    böyle bir insana bir konuda "bu konuda çok cahil kalmışsın" deyin hele, bakın ne oluyor. inanılmaz kırılırlar; hatta böyle demeye cüret ettiğiniz için sonunda siz suçlu çıkarsınız.

    2. az düşünüp çok konuşurlar.****
    hani "ağzı olan konuşuyor" diye bir laf var, işte bunlar için söylenmiş. cahil takımına ağız denen organ yeterli. düşünmek, sormak, tartmak diye bir şey yok hayatlarında. çünkü her şeyin en iyisini onlar bilir. işin kötüsü, konuştukça cehaletleri daha da ortaya çıkar, battıkça batarlar. bu konuda zaten muhteşem bir söz söylenmiş: "bir şey biliyorsan konuş ibret alsınlar, bilmiyorsan sus âlim sansınlar!..."

    3. sizi cahil çıkararak ironinin dibine vururlar. çünkü cehalet ile ego doğru orantılıdır.
    kendilerinden o kadar eminlerdir ki, onlar o konuda çok bilgilidir; ancak siz cahilsinizdir. ve buna da derinden inanırlar. ayrıca: (bkz: #56135015) (bkz: #41090044)

    4. değişime, gelişime olağanüstü direnç gösterirler.**
    inanılmaz derecede bir muhafazakârlıkla çepeçevre sarılmışlardır. zaten çevrelerinde de kendileri gibilerini bulundururlar ki, kolay anlaşabilsinler.

    5. sizin tahsil durumunuz, uzmanlığınız, kendinizi geliştirdiğiniz konular, alıntı yaptığınız kaynaklar...hepsi fasafisodur; "hayat üniversitesi" bunların hepsini yarıp geçer! kendi ipe sapa gelmez tecrübelerini de şark kurnazlığı yaparak meşrulaştırmaya çalışırlar.

    6. eziklerdir. duygusal olgunlukları maksimum iki yaşındaki bir çocuğunki kadardır. tavşan gibi üreyip, insan psikolojisinden bihaber oldukları için nesiller halinde zincirleme reaksiyon olarak öyle yetişmişlerdir.* hatalarını asla kabul etmemekle birlikte, karşılarındaki insanın en küçük yanlışına acımazlar. çünkü kendilerini olumlayabilmek için kendileri gibi görmedikleri insanları ötekileştirmek/aşağılamaktan başka çare yoktur. bir konuda bilgi ve fikir beyan ederseniz, her an "ukala, adam olmamış.. " gibi bir damga yemeniz veya manipüle edilmeniz çok kolaydır. kendileri birey olmadıkları/olmalarına izin verilmediği için, sizin de öyle olduğunuzu öngörmek isterler. bu yüzden ya narsist olurlar, ya da ezik. sağlıklı bir zihne sahip olanları çok azdır.

    7. üzerinde şahsi olarak hiçbir emekleri, çabaları olmayan; hiçbir şekilde kendi iradeleri ve tasarrufları ile seçmedikleri şeyler üzerinden kimlik oluşturur, bu kolektif kimlikle gurur duyar ve yalnızca o kavramlarla bir varoluş sergileyebilirler. örnek: aile, cinsiyet, mahalle, şehir, etnik köken, kültür, din, inanç. bunları sorgulamak veya üstüne bir şey katmak/eksiltmek, kendi kimliğini oluşturmak ömrü billah akıllarına gelmez; zaten çoğunlukla küçükken "ayıp-günah-yasak" baskısıyla bu yeteneklerini köreltmişlerdir.

    8. dinlemeyi bilmezler.
    sizi asla dinlemezler. sevdiğim bir söz vardır: "bir kere konuşacaksan, önce bin kere dinle". siz bir şey anlatmaya kalkıştığınızda ne dediğinize kulak kesilmezler, lafınızın bitmesini bile beklemeden hemen atlarlar. öylece kalakalırsınız. ha siz konuşmuşsunuz, ha eşşek osurmuş.

    9. konuştukları konular genellikle başka insanların hayatlarıdır. toplumun kendilerini -herhangi bir konuda- yargılamasından ölesiye korkarlar. ama başka insanları gıyabında linç etmeyi çok severler.

    10. ömür boyu gelişmek, ilerlemek diye bir kavramları yoktur. öğrenmek yalnızca okulda olur sanırlar. o yüzden okul bitince de okumak-yazmak rafa kaldırılır.

    11. köylü-tarım zihniyetine sahiptirler. yani köylünün feodal, kolektivist, mülkiyetçi, menfaatçi ve bu sebeple de muhafazakâr-statükocu* ve tabii ki cinsiyetçi kafa yapısını taşırlar. bu sebeple de birey olma bilincinden yoksundurlar. birey olamadıkları için içinde bulundukları grubun/kabilenin zihniyeti neyse onu kabullenirler. sürü halinde hareket ederler. ülkenin eğitim sisteminin çürümüşlüğü sebebiyle en iyi tahsili alsalar da bu zihniyetten kurtulamazlar. işin kötüsü bu durum, içinde doğulan sosyo-ekonomik sınıftan bağımsızdır. ***

    12. kötücül / kötü niyetli bir insan olmaya meyillidirler. kötülük bir karakter özelliği değil, bir tercihtir. bunu tercih eden insanların ortak özellikleri: yeterli bireysel gelişim göstermemiş, olgunlaşmamış ve insanlığın ortak değerlerinden* üstün tuttukları bazı kavramları* kılavuz edinerek bunları hayatın salt gerçekliği zannediyor olmalarıdır. hatta sizin de default olarak aynı düşüncede olmanızı beklerler.

    13. güce taparlar. önemli olan neyin/kimin doğru, gerçek, haklı olduğu değil; kimde/nede daha çok güç olduğudur. tapınılan bu gücün nesneleri* değişse bile bâki kalan iktidar hırsı ya da en güçlü olma/görünme, sahip olma arzusudur.

    14. yüksek bağlamlı iletişimi bilirler. yani bu insanlarla düzgün bir münazara, insan gibi bir konuşma yapamazsınız. çünkü söylediklerinize odaklanmak yerine: jest, mimik, bakış, yüz ifadesi gibi detaylara takılırlar. " türklerde tartışma kültürü yok " sözünün temeli buna dayanır. yalnız kalmış, iyi eğitilememiş bireylerden oluşan duygusal ve geri kalmış bir kültürün yansımasıdır bu.

    15. en büyük kültürel kaynakları ve tek eğlenceleri televizyondur. interneti de yalnızca geyik yapılan bir yer zannederler. biraz eğitimli olanları da interneti kendi menfaati için kullanır veya manipüle eder.

    16. "çok düşünme, kafayı yersin" hayattaki en büyük mottolarıdır. hatta, cehaleti bir erdemmiş gibi size pazarlamaya çalışırlar.* " (bkz: cehalete övgü) hayatları düşünmemek, kurcalamamak, sorgulamamak üzerine kurulmuştur. aileden gördüklerini fotokopi makinası gibi kopyalarlar ve bunu da üstün nitelik olarak kabul ederler. ezbere yaşamak daha kolay ve rahattır çünkü. daha fazlasına gerek görmezler. ataletin, kabullenmişliğin vücuda gelmiş halleridirler. ayrıca bkz.

    17. yukarıda saydığım özellikleri taşımayan, hatta bunlara muhalefet eden birileriyle karşılaştıklarında ezberleri bozulduğu ve iskambil kâğıdından ev gibi zorlama ve kırılgan hayatlarına anlık da olsa koca bir: "?" işareti girdiği için hemen dışlama ve ötekileştirme mekanizmasını devreye sokar ve saldırganlaşabilirler. merak etmeyin, gelip geçici bir durumdur. sizi ötekileştirerek cahil ve dolayısıyla düşünmekten uzak mutlu hayatlarına ışık hızıyla geri dönerler. sizin de onlardan uzak durmanız akıl sağlığınız için elzemdir.

    ben hayatımda kitap okudukça, düşündükçe, kendimi geliştirdikçe ilk hissettiğim şey: ne kadar cahil olduğumdu. şu hayatta bildiğim tek şey varsa o da hiçbir şey bilmediğimdir. cahil bir insana cehaletini tanıtamazsınız; cahil olduğunun farkına varırsa, artık cahil değildir; ya da en büyük eşiği geçmiştir diyelim.

  • vallahi helal olsun
    sportif rezaletler bir tarafa, uzun zaman sonra yonetim hakkinda helal olsun deyip gururlanmami saglayan bir aciklamadir.

    diger kuluplerden de benzer aciklamalar gelmesini umuyorum

  • aylak ve dağınık adamdır. tıpkı bir arkadaşım gibi. tüm gelirini kiraya bağlamış durumda. ne acı değil mi? üstelik her ay kendini buna göre ayarlıyor. hepi topu 14 dükkanı var, 350bin tl seviyesinde de kira getirisi bulunuyor (aylık). şu an çeşme'de yazlığında. daha doğrusu mayıs ayında bir gidiyor, eylül sonuna kadar orada. çok zor bir hayat, çok hemde.

    edit:
    arkadaşlar bu konuda çok mesaj aldım. sebebini anlamadım ama çok ilgi çekti. bakın benim bildiğim (bire bir tanıdık değil) bir kişi var ve aylık kira getirisi 7 milyon tl seviyesinde. yani bizim arkadaş öyle düşündüğünüz gibi ultra bir gelire sahip değil.
    beylikdüzü ve esenyurt civarından 20-22 sene önce toprak sahibi olanlar bugün ürkütücü bir varlığa sahip oldular. siz siz olun, istanbul'dan toprak alın. istanbul'da toprağın olsun, saksıda dursun derler ya. çok doğru bir sözdür.

  • geçen hafta kalabalık bir halde ezel izlerken;

    -ya bu şey değil mi? hani elveda rumeli'de de oynamıştı, berrak tüzünatak.
    +yok berrin panik atak.
    /berna kontra atak.
    -belgin kontraplak.
    +billur karabatak
    /belma ikiz yatak.
    ...
    ...
    ...
    epey gitti bu böyle.

  • sahneye her girişinde imparatorluk marşı çalmaya başladığı için acaba elbisesindeki bir buton vazifesiyle kendisi mi çalıyor diye düşündüren şahıs.

  • içinde un ve şeker olan her şeyi hayatımdan fırlatıp attıktan sonra elde ettiğim başarıdır.

    bu kararımın öncesinde, bitmek tükenmek bilmeyen bir kilo mücadelem ve bu mücadeleme rağmen kurtulamadığım bir göbeğim vardı.

    göbek derken, normal bir göbekten değil, belimin etrafını 360 derece sarmış olan bir otomobil lastiğinden bahsediyorum..

    ve bu hiçbir işe yaramayan kilo mücadelemde sabahları, yulaf ezmesi ile süt veya 3 haşlanmış yumurta ile iki dilim kepekli ekmek yiyordum..

    öğlenleri, ev yemeği türünden bir yemek ya da etli veya tavuklu bir salata ile iki dilim kepek ekmeği yiyordum..

    akşamları ise yine öğlen yemeğindeki gibi bir yemek ve yine iki dilim epek ekmeği yiyordum fakat, kendimi sürekli aç hissediyordum.

    dolayısıyla, bir taraftan bu yemek düzeni ile zayıflama savaşı verirken, diğer taraftan da sürekli birşey yeme isteğime hakim olmaya çalışıyordum ama çoğunlukla olamıyordum.

    düşünün, sabah sekizde üç haşlanmış yumurta ile iki dilim kepek ekmeği yemişsin, saat 11.00 olduğunda tsunami gibi bir açlık hissi geliyor üstüne üstüne ve sonra, öğleni zor ederek saat 12.00 gibi öğle yemeğini yiyorsun ama bu defa da yemek sonrasında feci bir tatlı isteği başlıyor..

    direniyorsun, yemiyorsun, ama sonunda yiyorsun.

    yemekle de bitmiyordu yaşadığım sıkıntılar çünkü, her yemekten sonra üzerime çöken uyku isteği yüzünden, yaşayan bir ölü gibi hissediyordum kendimi.

    sonunda öyle bir hale geliyor ki insan, yemişim diyetini diyor ve sabahları poğaça, açma, börek, öğlen ve akşamları ise doyana kadar yemek devri başlıyor.

    yedikçe şişiyorsun, şiştikçe yiyorsun ve her gün biraz daha çirkinleştiğini gördüğün halde, hiçbir şey yapamıyorsun.

    tam olarak böyle bir durumdayken, sordum kendi kendime, beni en çok krize sokan şeyler ne diye..

    bu sorunun cevabını, yıllardır biliyordum aslında ama, cevap işime gelmediği için, sormuyordum kendi kendime.

    sonunda sordum ve cevabı da kabul ettim.

    sorunun cevabı, şeker ve undu.

    bu iki beladan kurtulamazsam, bedenimi sarmış olan yağlardan kurtulmanın hiçbir yolu yok dedim kendi kendime çünkü, her ikisinin içine neler ekleniyorsa, uyuşturucu gibi müptelası olmuştum, şeklerli ve unlu olan her şeyin.

    bu kararımın sonrasında, yemek düzenimi sil baştan değiştirdim.

    sabahları iki büyük kapya biberi dilim dilim kesiyorum, bunun içine de 4 adet küçük salatalık doğruyorum ve bunlarla birlikte, iki dilim beyaz peynir yiyorum,
    üstelik en sevdiğim türü olan yağlı ezine türünden.

    tabii ki, ekmeksiz olarak.

    veya, tereyağı ile 3 yumurtalı bir omlet yapıyorum ve mevsim yeşillikleri eşliğinde yiyorum, baş düşmanım olarak kabul ettiğim ekmeği, aklıma bile getirmeden.

    öğlenleri ise et, balık, tavuk veya hindi yiyorum, yanında domatessiz (hormonlu ve şeklerli olması nedeniyle) zeytinyağı, limonu, sirkesi, maydanozu bol olan bir yeşil salata ile, yine ekmeksiz olarak.

    akşamları da yine, öğlen menümdeki seçeneklerden birini tercih ediyorum, ekmeği hiç düşünmeden.

    sonuç ?

    öğün aralarında yaşadığım acıkma krizleri bitti, acıkma krizlerinin arkasından gelen tatlı krizleri gitti, tatlı yedikten sonra gelen uyku isteği, göz kapaklarımı terk etti.

    çünkü, unlu ürünler şeker isteğini, şekerli ürünler acıkma isteğini, bu ikisi de uyku isteğini tetikliyor.

    dolayısıyla, un ve şeker adlı endüstriyel zehirlerden kurtulduğunuzda, bedeniniz de sağlıksız, çirkin görüntüsünden kurtuluyor.

    ve bu kurtuluşla birlikte, bir türlü veremediğiniz kilolar gidiyor çünkü, bedeniniz kendisi için gerekli olan besinleri aldığında, başka birşey istemiyor, sizi deli etmiyor.

    sonrasında ise, başlıyor bedeninizdeki yağlar yanmaya..

    bir bakıyorsunuz, 55 günde 117 kilodan 97 kiloya düşmüşsünüz..

    üstelik, spor yapmadan, günlük hayatınıza aynen devam ederek..

    şimdiki hedefim, 85 kiloya inmek ve o kiloda kalmak.

    önce 90 kiloya ineceğim ve sonra spora giderek, son 5 kiloyu da spor eşliğinde vereceğim.

    sonrasında ise, un ve şeker adlı iki hayat düşmanını bir daha aklıma bile getirmeyeceğim çünkü, bu ikisinin var olduğu bedenlerde, sağlık ve güzellik olmaz, olsa da kalıcı olmaz, olmuyor.

    yaşadım, biliyorum.

    olmuyor, olmaz, olamaz.

    edit :

    bu entry tarihinden 21 gün sonrası (bugün) itibarıyla, 85 kiloya inebilme hedefime adım adım ilerliyorum.

    ve bu süreçte, şaşırtıcı olaylar olmaya devam ediyor.

    mesela, on beş dakika yürüsem basınçtan patlayacakmış hissi veren ayaklarım halen aynı ama yürüdüğüm mesafeler aynı değil.

    aynı değil de ne kadar derseniz vereceğim örneği izmirliler bilir, pasaport iskelesinden inciraltı'ndaki arabalı vapur iskelesine kadar hızlı tempo olarak gidiyorum ve dönüyorum ki, bu yürüme, 3 saat civarı sürüyor.

    bu mesafeyi istanbul diline çevirirsek, kadıköy'den fenerbahçe'ye kadar gidiş geliş gibi düşünün.

    devam edelim..

    mesela, kollarımın üzerindeki kahverengi geniş lekeler..

    herkes yaşlılıktan diyordu sanki 70 yaşındaymışım gibi ama yaşım aynı, lekelerin hepsi gitti.

    mesela, cildimdeki kuruluğun gitmesi ki bu, yüzümde inanılmaz boyuttaydı.

    mesela, bacaklarımda olan şişlik ki bu ödemden başka birşey değildi, onlar da komple gitti.

    mesela, tatlıya ve unlu mamüllere karşı olan olağanüstü ilgim..

    bakın azaldı demiyorum, komple bitti.

    bu arada;

    paylaştığım bu süreç sonrasında çok sayıda yazar arkadaştan mesaj aldım, vaktimin elverdiğince tek tek cevapladım, aynı başarıyı kendilerinin de elde edebileceğini söyledim ve buna, kesinlikle inanıyorum.

    bir de paylaştığım bu süreçle ilgili yazılan entrylerin bazılarına cevaplarım olacak..

    yalandır diyenler var..

    güldüm geçtim..

    çok sağlıksız, çok zararlı diyen var..

    hayatımda hiç olmadığım kadar dinç ve güçlü hissediyorum kendimi.

    inanılmaz diyenler var..

    evet ama inanılmaz olanları da hep inananlar başarır ve bu herkes için geçerli, bana özel değil.

    bu ketojenik diyet, haberi yok diyenler var..

    ben diyet yapmıyorum, yeme içme alışkanlıklarımı sonsuza kadar değiştirerek, içinde un ve şeker olan herşeyi hayatımdan çıkarttım.

    siz bunu isterseniz ketojenik diyet olarak adlandırın, isterseniz daha yaratıcı adlar bulun fakat işin gerçeği bu.

    un ve şeker, sağlığın baş düşmanıdır ve bu düşmanların bedeninize girmesini engellediğinizde, bunların neden olduğu yıkıcı savaşlar da sona eriyor bedeninizde ki ben bunu, bizzat kendi bedenimde gözlemliyorum.

    şişmanları aşağılıyor diyenler var..

    vallahi kimse kusura bakmasın ama bir insan için iki şey çok kötüdür. 1- pişmanlık 2- şişmanlık

    bende birincisi hiç olmadı ama ikincisi yüzünden hayatım her yönden hiç olmadığı kadar zorlaştı.

    yani düşünün..

    benim şu an itibarıyla verdiğim kilo 25 ve bu iki adet dolu aygaz tüpü artı, bir kilo demek.

    madem öyle, bir kilo ağırlığı boynunuza asın, sağ ve sol elinize de birer dolu aygaz tüpü alın ve öyle gezin gece gündüz, ne diyeyim..

    ve buna rağmen şişmanlık iyi birşey diyen varsa, ben de allah akıl fikir versin diyorum.

    bu arada birkaç detay vermek istiyorum, yediklerimle ilgili olarak..

    salatam sadece ıceberg ve maydanozdan oluşuyor ve bir orta boy iceberg marulun içinde iki demet maydanoz doğruyorum çünkü, maydanoz vücuttaki ödemi atmaya yardımcı olması, "tok tutması" ve diğer birçok faydası nedeniyle, hayatınızda daima var olması gereken bir mucize.

    salatamın içine domates koymamanın nedeni, yediklerimizin domates değil, domates görünümlü kimyasal toplar olması ve içinde şeker de bulunması.

    salatamın zeytinyağı ile birlikte olmazsa olmazları ise, hem limon, hem sirke.

    her salataya bir limon ve yarım kahve fincanı kadar sirke ekliyorum.

    çok önemli bir diğer detay da günde asgari 3 litre su içiyorum ki bu, hayat sigortam resmen.

    bu miktarın 1.5 litresini "sade" olarak eve geldiğimde yatana kadar, 1.5 litresini ise "içine bir limon sıkarak" gün boyunca içiyorum.

    sabahları aç karnına bir nescafe içiyorum, bağırsak çalışmasını gerçekten hızlandırıyor.

    kahvaltı sonrasında ise bir fincan yeşil çay içiyorum, bu da metabolizmayı koşturuyor.

    evet, diyeceklerim şimdilik bu kadar..

    gelişmelerle ilgili olarak, ileride tekrar bilgi vereceğim.

  • her boku bilmediklerini/bilemeyeceklerini ogrenemiyor bizim millet. aklima cok net 2 ornek geliyor bu konuda. birincisi oss zamanlarindan kalma. universiteyi kazandigim 1999 senesinde evimizin karsisindaki surekli alisveris yaptigimiz esnaf amcayla girdigim diyalog. yaklasik olarak su sekilde gerceklesmisti, hala aklimda.

    esnaf: geldi mi tercih sonucu? nereyi kazandin?
    ben: x universitesi y bolumunu kazandim.
    e: x universitesinde y bolumu yok. z bolumudur o.
    b: var yahu, z bolumu de var y bolumu de var. ben z'yi tercih etmedim y'yi tercih ettim.
    e: yok yok yanlisin var senin. z bolumudur o.
    b: neyse hadi hayirli isler.

    adam benle iddia ediyor. 3 yillik lise hayatim boyunca hangi universitede hangi bolum var yalamis yutmusum, hadi onu gectim ustune osym'den sinav sonucu gelmis. adam hala benle iddialasiyor.

    ikinci olay da daha guncel. yukaridaki ornek ulke universitelerini icerek capta bir ornekti. ikincisi dunya capinda bir ornek. bir internet forumunda bilgi universitesindeki son icki yasagini tartisiyorduk. ben kisaca elestirel bir mesaj attim, benim de bulundugum yabanci universitede ogrenci kantininde icki satildigini ve bunun hic sorun olmadigini falan anlattim. adamin verdigi cevap su: "dunya'nin hicbir universitesinde kantinde icki satildigini gormedim, yok oyle sey." sinirden kendimi sikicektim. hadi bana yalanci demesini falan gectim artik, adam dunyadaki butun universiteleri iceren bir iddia ortaya atiyor amina koyim. bu nasi bir cahil cesaretidir yaa.

  • iki sene önce.
    cerrahpaşa'ya yatıyorum.
    teşhis kötü, tanı kötü..

    cerrahpaşa geceleri karanlık, ıssız. aylarca yatıyorum, duvara görünmez çentikler atarak. on adım sayıyorum odamda, ayağa kalkabilsem on adım atarım odadan çıkmak için. ayağa kalkabilsem, şu pencereyi olsun açabilsem, yıldızları görebilsem... oysa odam çamaşırhaneye bakıyor, biliyorum.

    gece ıssız, gece uğursuz gibi sessiz. telefonuma bir mesaj düşüyor, tanrı'nın tesadüfler yoluyla benimle eğlendiğini düşünüyorum. deliler gibi ağlıyorum sonra, sonra gülmeye başlıyorum halime.

    "volkan konak- cerrahpaşa şarkısını xx kontöre cebine indir" diyen bir spam telefona düşen. inanır mısınız indiriyorum sittin kontöre, zil sesi yapıyorum. " cerrahpaşa'ya koydum canımın yarısını " diyecek kimsem olmadığı için o vakit, anamdan başka, daha bir ağlatıyor şarkı...

    orada öyle ince, öyle derinden anladım ki ben bu adamı. acısını acıma karıştırıp öyle bir ağladım ki, kimseler duymadan öyle feryatlar çıktı ki ağzımdan.

    şimdi her halta inat ayaktayım, şükür. cerrahpaşa'da değil, evimdeyim ama.. öyle bir anladım, öyle bir sevdim, öyle bir acısına ortak oldum, öyle bir ağladım ki bu adamla. işte bu yüzden tüm sikko anketlerde, ne zaman kim sorsa "en sevdiğin sanatçı kim?" diye, hep volkan konak derim. içten, yürekten söylerim, öyledir.

    az evvel cerrahpaşa'yı söyledi yine.
    öyle güzel söyledi ki...