hesabın var mı? giriş yap

  • 1. cumhurbaşkanına yakın ekip kaç kişiden oluşmaktadır?
    2. test kitlerini kim yapmakta, hangi labaratuvar testi gerçekleşmektedir?
    3. cumhurbaşkanı eşi yakın ekip sayılmakta mıdır? first lady nin eşinin yakın ekibine de test yapılmakta mıdır?
    4. her gün yapıldığı söylenen bu testler ne zamandan beri yapılmaktadır?
    5. her gün yapılan test sayısı, sağlık bakanlığının açıkladığı test sayısına eklenmekte midir?
    6. her gün yapılan bu testlerin bugüne kadar maliyeti nedir?
    7. cumhurbaşkanının her gün mutlaka gördüğü yardımcılarının en yakın ekibine de test yapılmakta mıdır? yani ibrahim kalın'ın ekibine de test yapılmakta mıdır?
    8. vatandaş test yaptırmakla ilgili türlü sorun yaşarken; cumhurbaşkanının canı can da vatandaşınki patlıcan mı!!!

  • anadolu köylerinin çoğu pislik yuvasıdır... şaşırtmıyor artık. en çok ahlak bekçiliği yapıp en ahlaksız olmayı başarırlar.

  • amaç ne? sonuçta kimse mutlu olmasın, saçma sapan taktiklerle ilişkiye devam etmeye çalışalım mı?

  • salaklığın doruğuna çıkarak, nasıl bi motivasyonlaysa artık, baba evdeyken, oturmakta olduğu odanın tam karşısındaki salonda, ışıklar açık, kapı açık, son derece ortalık yerde sigara yakılınca başa gelecek hadisedir.

    baba, televizyon yayınındaki bir problemi kontrol etmek için aniden salona girer, geçerken başını çevirip koltukta salak salak, kucağında kültablası ve yeni açılmış bir sigara paketi, elinde yeni yakılmış sigarayla ayak ayak üstüne atmış oturan yaş-onyedi-beyin-sıfır shirak'ı görür, başını aynen çevirip yürümeye devam eder, gider tv'nin önünde durur. shirak'a bakmadan, "sigara mı içiyorsun kızım?" gibi aslında son derece anlamsız bir soru sorar. shirak'ın bu soru karşısında yapabileceği pek fazla bi şey yoktur, ama salaklığı tavana vurdurmak şart olduğundan, kısa ve net bir cevap vermeyi tercih eder shirak: "yoooo????" hani bi "aaa, nereden çıkarıyorsun?" tonlaması da vardır bunda. bu arada pozisyon değiştirilmez, sigara söndürülmez, bi gözüne ışık tutulmuş tavşan gibi paralize olma hali vardır muhtemelen. angut duruş sürdürülür.

    baba yorumsuz odayı terk eder. shirak, odasına gider. kendisini soktuğu bu durumdan kurtulma şansının olmadığına emindir çünkü. anne gelir, ne halt ettiğini sorar shirak'a. "kızım, sen manyak mısın?" efektleriyle. bu arada kurtarıcı soruyu da sorar ama: deniyor muydun yoksa? shirak can simidini bulunca yapışır, evet deniyordum, merak etmiştim diye. anne gider, babaya söyler, baba tereddütsüz inanır. inanma gerekçesi, yalnız, aşağıdaki gibidir:

    - bu kadar aptal olacak hali yok ya çocuğun, ortalık yerde böyle içtiğine göre hakikaten denemek istemiş demek ki. gerçekten içiyor olsa, bu şekilde orta yerde içmesi imkansız, ben çocuğumun bu kadar salak olduğuna inanmam zaten.

    shirak sevinsin mi üzülsün mü bilemez.

  • son zamanlarda izlediğim en ilham verici şeydi. başları iyi sonları kötü diyenlere bakmayın vasat diyebileceğiniz sadece 2 bölüm var ki onlar da aslında vasat değil, sadece üstü kapalı anlatım tercih edilmiş bölümler. netflix her ne kadar ''kapitalist'' bir şirket olsa da david fincher, tim miller gibi insanlara sanat yapabilecek alanlar açması alkışlanası. fincher'in de zaten bu yönde açıklamaları var, filmlerde artık sanatsal bi kaygı taşımanın zor olduğu, dizilerin bu boşluğu dolduracağına yönelik.

    bölüm bölüm değerlendirme yapacak olursak;

    --- spoiler ---

    birinci bölüm gerçekten suratınızda patlayarak açılıyor. böyle uzun serilerde ilk bölümden seyirciyi yakalamak çok zor iş. en iyi bölüm mü? bence değil ama seriye dair en merak uyandıran bölüm diyebiliriz.

    ikinci bölüm ile on birinci bölüm'ün temel mesajı aslında insanların nasıl evrildiğine dair. el kullanımının öneminin ve kritikliğinin altı çiziliyor. bunu, ikinci bölümde insanların en çok sevdiği hayvanlardan biri olan kedilere bir baş parmak vererek insanların kendi sonlarını hazırladıklarını belirterek yapıyorlar. bir şeyleri tutma hareketinin evrimdeki yerinin önemine değiniyorlar. insan yapımı robotların bölüm başından beri insanlarla dalga geçmesinin bedelini, bölüm sonunda kedicikler ödetiyor. kedi sevmekten yok olan bir dünyanın tasviri süper değil mi? düşmanınızın en büyük arzusu ve silahı kendini sevdirmesi. burada tabii olarak interneti kedilerin ele geçirmesi göndermesi de var.

    üçüncü bölüm, teknik olarak inanılmaz iyi bir bölüm her yerinden emek akıyor. motion capture teknolojisinden yararlanarak çekilen en iyi bölüm (motion capture yokmuş inanilmaz). stilizasyonu mükemmel.

    dördüncü bölümde amerikanın kolonileştirilmesine bi gönderme var, bu bölüm bence teknik olarak biraz arızalı, fps sorunları var. bir kaç sahnenin kare kare oynadığını hissediyorsunuz. god bless america bölümü diyebiliriz.

    beşinci bölümün çizimleri mükemmel hikaye olarak pek parlak olmasa da çizimleri ve kompozisyonu yetiyor.

    altıncı bölüm benim favorim. insanoğlunun hırsları, evrendeki yalnızlığı, tedirginliği bir yoğurtla bu kadar mı mükemmel anlatılır beş dakikalık bir sürede, şahane.

    yedinci bölüm bence, hikaye açısından en vurucu olan bölümlerden bir tanesi, teknik olarak en kusurlu bölüm aynı zamanda . simülasyon olan kadının suratı mükemmele yakınken, diğer karakterlerin suratı hiç iyi değil. özellikle erkeğin ağız ve göz çevresindeki mikro mimiklerin neredeyse hiçbiri yok. ancak insanın yalnız kaldığını fark ettiği anın şokunu o kadar güzel taşımış ki karnınıza tekmeyi vurup geçiyor.

    sekizinci bölüm bu serinin en çok okuma yapılabilecek ve benim en sevdiğim bölüm oldu. çindeki boxer ayaklanmasından, endüstiriyelleşmenin insanların ve doğanın ruhunu öldürmesine kadar uzanan, kendinizden farklı olanı dışlamanızın sizin de başkalarının farklısı olduğu gerçeğini değiştirmediğine varan mükemmel bir hikaye anlatımı var. steampunk çizimler, yaratılan atmosfer şahane.

    dokuzuncu bölüm izleyenler tarafından da pek tutulmayan bir bölüm olmuş imdb puanlarına bakınca, öncesindeki hikayenin ağırlığının altında biraz ezilmiş bence. bu hikayade karakterin kendisinin de söylediği gibi yaşadığınız yer fikirlerinizi değiştirmekten öte biçiminizi bile değiştirebiliyor. küçük bir köpek yavrusu atıklar içinde büyüdüğü zaman kocaman bir canavar oluyor. dünyaya yaptığımız eziyetler uzaya savrulmuyor, hepsinin bir sonucu olacak ve kirlettiğimiz evrenin şeklini alacağız diyor aslında.

    onuncu bölüm, evrendeki en güçlü predatör olan insanın kendisinden fiziksel olarak daha üstün bir yırtıcıyla karşılaştığında takınacağı tavrın ne olacağını düşündürtüyor. insanların bu anlamsız savaşına, hamaset edebiyatıyla başka bir türü bile dahil edebileceğini, propagandanın gücünün ne kadar evrensel olduğunun altını çizmiş. doğada özgürce yaşamak için dünyaya gelmiş çok güçlü bir predatör bile insan aklının kötülüğü ve organizeliği karşısında çaresiz kaldığı, shapeshifter olmasına rağmen ölü bedeninin yine dışlanmamak için insan formuna büründüğünün okuması da yapılabilir. kendini, ülkelerin birbiriyle olan savaşlarının manasızlığı içinde bulan anti militarist bir askeri konu alıyor özetle.

    on birinci bölüm, ikinci bölümle aynı matematikte. insanın orijin hikayesini anlatıyor. bir uzay üstünde uydu tamir etmekte olan bir astronotun uzay boşluğunun içinde sürüklenmekte olan minnacık bir parça ile hayatının tehlikeye düşmesi durumu aslında üstü çok kapalı bir şekilde insanın rassal bir şekilde dünyada var olduğunu anlatıyor. boşlukta sürüklenen o minicik parça insanoğlu ve ne kadar manidar, bir başka canlıya zarar veriyor. astronotun üstün iletişim imkanlarına rağmen, teknolojiye rağmen çaresiz kalıp, insanlığı ileriye taşıyan, zekasını geliştiren yegane organı, elleriyle hayatını kurtarması aşırı klas bir metafor olmuş.

    on ikinci bölüm, dünyanın hiçbir zaman şahane bir yer olmadığını alatıyor. pazarlamacılar, yani günümüz kapitalist düzenin avcıları geçmiş çağlardaki başka bir avcıya yakalanıyor. evrende her zaman bir av ve avcı vardı denilmek isteniyor. coca cola şişesi metaforu yine çok klasdı. ayrıca hikayenin durağanlığından galiba, seslere çok odaklandığımdan da olabilir foleyleri bana biraz kötü geldi.

    on üçüncü bölüm, bu bölümün yakın çekimleri live action bence, başrolde oynayan hanım ablamız handmaid's tale'de de oynuyor bu kadar birebir olması ürkütücü. bence burada biraz tinsel bir gönderme var, makineden bağımsız insanların ruh vermek istediği şeye ruh verebilmesi ya da ona ruh katabilmesi anlatılıyor. 2200 yılında robot insan ayrımının olmaması gerektiğini anlatan sjw filmi gibi, o zamanlarda böyle bir ayrım olursa ödülsüz dönmezdi kesin bu kısa film.

    on dördüncü bölüm, bu bölümü ben biraz tutucu buldum, tüm bölümlerin ilerici uslubuna karşılık. çok ağır konservatif mesajlar var bu bölümde, modern sanatlara da ufaktan bir gönderme yapılıyor gibi geldi bana. ''dünyanın neresine gidersen git illaki evim ve anamın dolması'' gibi bi hava uyandırdı bende. plot twist olarak çok enteresan gibi dursa da, gönderdiği mesajlar bana çok pozitif yansımadı. zima dediğimiz karakterin zenci olarak modellenmesi, zencilerin köle olması ve kölelikten kurtulduktan sonra dünyayı şekillendirebilecek insanlar olması* ama sonunda yine temizliğe geri dönmesi... aşırı wasp bi uslup olmuş bence. aslında amacı bunun tam tersini vermek, kaş yaparken göz çıkarmışlar. insanlığın; sadeliğin ve kendini rahatlatan şeylerin peşinde koşmasını ödevlemiş ki insan değil bu insanlaşmış bir robot, ''dünyanın sonunda bir bok yok evladım ben çok gezdim çok çizdim huzuru bulamadım en iyisi namaza dönün, gidin günah çıkarın'' diyor dolaylı yoldan bu film bize.

    on beşinci bölüm, bu bölüm ağzımda blade runner 2049 için çekilen animasyon filmlerin tadını bıraktı. böyle bir, iki bölüm daha olsaymış daha güzel olurmuş. bu bölümün olayı bence, seyirciyi ait olmadığı bir sınıfın tarafını tutmaya itmek. çaylak olan sayborgun gözlerinin masmavi ve kocaman olması, küçük bir fare türü canlıyı ezmemek için operasyonu tehlikeye atan başka bir sayborg, robot olmasına hatta sözleşmesinde yazmasına rağmen ölümden korkmak falan. bu sayborgların karşısında ise etten ve kemikten oluşan, öldümü gerçekten ölecek olan insanlar var. sadece siyah bir kamyon ile hırsızlık yapan sayborgların tarafına geçiyoruz, manipüle ediliyoruz yani.

    on altıncı bölüm, mary elizabeth winstead'ın doğal ve kilo almış hali bile ne kadar ortalama üstü dedirtiyor insana öncelikle. bu bölümde çoğu mib filminin sonunda yapılan gönderme yapılıyor aslında. ya biz başka varlıkların yaşadığı bir evrendeki yerdeki toz tanesiysek babında. zamanın göreceliliği ve tarihin tekerrür etmesi göndermeleri güzeldi. yani fikir olarak dünya tarihinin bir buzdolabının dondurucusundan anlatmak harika bir fikir. carl saganın'da altını çizdiği, insanlığın var oluşu evrenin oluşumuna bakınca göz kırpma süresi kadar olmasını iyi vermişler. bir gece bekleyip tekrar paleolitik döneme dönmesi falan çok iyiydi bu bağlamda.

    on yedinci bölüm, bu bölüm anlatmak istediğini dolandırmadan anlatmış, hitlerin başına ne gelirse gelsin yine bir savaş ve mücadele olacak ve yine o beğenmediğiniz kara düzen yenilecek. çünkü tarih her zaman kazananı haklı görüre getirmeye çalışmış bence.

    on sekizinci bölüm, muhteşem bir final, bi önceki bölümde de siyasi olarak hollywood film sektörünün doğal düşmanlarından birini ele almıştı, soğuk savaş dönemine laf sokmassa zaten olmazdı. dijital çizim olarak beni en çok tatmin eden bölüm bu oldu. hırslarına yenik düşmüş insanların dünyayı sürüklediği ve sürükleyeceği şeyleri gösteriyor. devletlerin, hükümetlerin, özellikle rusların kendi pozisyonlarını koruyabilmek için her şeyi örtbas edebileceğini, sscb'nin ne kadar insanlık dışı bir yapı olduğunu anlatmış bence. bölünerek bölgeyi tarayan askerlerin sovyetlerin içinde yaşayan topluluklar olduğunu varsayıyorum. ancak hangi milletten olursa olsun şerefli ve onurlu askerleri alkışlamamız gerektiğini de ödevliyor bize kendi çocuğunu gönderip cephede kalan askerle. ha bir de bazı sorunları çok deşmeyin daha da büyeyebilir diyor. finali de er ryan'ı kurtarmaktaki gibi uçak bombardımanıyla bitiyor ve izleyiciye beklediği katharsis yaşatılıyor. savaş filmi türünün aksine fazla duygu katmadan, çok monoton* ve düz bir bolum aslında.

    --- spoiler ---

    biraz uzun oldu, kısaca netflix'de izlediğim roma'dan sonra en iyi şeydi. muhakkak zaman ayırılıp izlenilmesi gereken bir eserler bütünü.

    edit: imla ve ufak eklemeler.

  • aynı aktiviteyi balıkesir'de yapması durumunda sadece 150 lira verecek futbolcu. o da; feribot+benzin+ yörsan tost,ayran+sinema(sabah 11:45 seansında kimse olmuyor...tek başına izlerdin)

    edit: bandırma'dan daha ucuz ve daha kısa hatta.

  • herhangi bir dış etkene bağlı olmayan, genelde fizyolojik olarak teşhis edilemeyen ağrılardır.
    kalbi kırılan birinin kalbine acı saplanması, boğuluyormuş gibi hisseden kişinin nefes alamaması, fazla sorumluluk altında bunalmış kişinin omuz ağrısı çekmesi gibi örnekleri olduğu gibi istemeden kürtaj olmuş bir kadının kürtaj olmamışcasına doğum sancısı çekmesi de psikosomatiktir. dışarıdan ölçülemeyen, nedeni belirlenemeyen ancak yaşayan kişinin gerçekten yaşadığı acılar ve ağrılardır.
    kişisel fikrime göre psikolojik bozuklukların bedene vurması psikolojik sorunların ciddiye alınmamasından ve depresyon, mutsuzluk gibi hayatın gerçeği olan olguların yapay ya da yok sayılmasından -hatta şımarıklık addedilmesinden- ileri gelir. kişi bilinçaltında gerçekten kaale alınan bir rahatsızlık yaratır. acısını kaale alınmayan acısını somutlar ve hastalığa çevirir.
    kanserin ya da tümörlerin psikosomatik olduğuna varan hipotezler olsa da gerçekçi görünmemektedirler.
    ancak kişilerin kendi algılarının bedenleri üzerindeki etkisi yadsınamaz boyutlardadır.
    kişisel bir örneğimi paylaşmak gerekirse: kendimi sıkışmış, hareket edemez, çaresiz hissettiğim ve bu çaresizlik kaynaklı olarak çok acı çektiğim bir dönemde omuz ve kollarımda ağrılar hissetmeye başlamıştım. bu ağrılar sanki dar bir koridorda kapalı kalmışım da bir kapıyı ya da duvarları zorlamışım da morarmışlar gibi bir imgeyle geliyordu. ve gerçekten çok ağrı çekiyordum. oysa sadece imge düzeyindeydiler ve hiçbir yere çarpmamıştım kollarımı.
    bu ve benzeri ağrı ve acıların kökleri -fiziksel bir nedenleri yoksa- zihinde yaratılan çeşitli imgelerde bulunabileceği gibi -birisi sizi o kadar sıkıyordur ki canlanan imge birinin boğazınızı sıkıyor oluşudur ve nefes alamama olarak cereyan eder örneğin- bağışıklık sisteminizin en korunmasız bıraktığı en hassas uzuvlarda sıradan rahatsızlıklar olarak da gösterebilirler kendilerini.
    insan psikolojik sorunlarını küçümsemek, inkar etmek ya da görmezden gelmek yerine, bedenine yansımadan kabullenip üstesinden gelmeye çalışmalıdır. inkar ancak daha da zor bir tedavi sürecine sebep olur.

  • referandum sonuçları ve bu süreçte tüm yaşatılanlara rağmen izledikçe insana umut aşılayan, atamızın her daim dik ve kararlı duruşuyla bizleri selamladığı görüntülerdir.link
    kaldır başını yerden ey türk istikbalinin evladı! ne olursa olsun, sana ne yaşatılırsa yaşatılsın bu dik duruştan al ilhamını. ve unutma ;
    " umutsuz durum yoktur, umutsuz insanlar vardır. ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim."

  • babaların babasıdır.
    en yüce duyguların babasıdır.
    babanın sandalyede ikiye katlanmış şekilde duran pantolununu alırken ve taşırken gösterilen özen ve ciddiyet de önemli bir husustur konu ile ilgili olarak.
    kemal sunal'da bir iki filminde böylesi bir baba tiplemesi canlandırmıştır.
    (bkz: çizgili pijama)
    edit: kemal sunal eklemesi.