hesabın var mı? giriş yap

  • tam anlamıyla oksijen israfı. bir kibritle bir binayı yakmayı başarabilmiş bir mal.

    ateşin üstüne kağıt, karton falan atıp söndürmeye çalışıyor bi de. adam o kadar salak ki koca japonya'nın iq seviyesini tek başına 2-3 puan aşağı çekiyordur rahat.

  • ailece akşam yemeğinde anaokuluna yeni başlamış ilay (4,5) ve ilkokula yeni başlamış ege (6,5)...

    ilay: durun durun, yemeyin, önce yemek namazı yapmamız lazım...
    romica: yemek namazı da nedir?
    ilay: açın elinizi, benim bağırdığımı bağırın benden sonra, tamam mı?
    romica: tamam.
    ilay: kan içelim, kan içelim!!!
    romica: o ne be???
    ege: of ilay, öyle değil o... yediğimiz can olsun, içtiğimiz kan olsun, hepimize afiyet olsun!

  • karl marx, eşine yazdığı mektubun sonunda şu sözleri yazmış;
    “dünyada çok kadın var. kimileri de çok güzel ama ben; her bir hattı, hayatta her bir kırışığı bana hayatımın en büyük ve en tatlı anılarını hatırlatan bir yüzü bir daha nerede bulabilirim?”

    edit: düzeltme

  • ben de burada atıp tutanlar gibi düşünüyordum. gerekirse işi gücü bırakır annemle ilgilenirim diyordum. önce teyzem destek oldu, 4 ay evinde ilgilendi ama annem orada çok mutsuz oldu. sürekli evine gitmek istedi. evi farklı bir şehirde. yanına bir yardımcı buldum, evine yerleştirdim, her haftasonu uzun yol yapmayı da, tek maaşla iki ev geçindirmeyi de göze aldım ama annem yine mutsuz.

    kendi hayatının kontrolünü elinde tutmaya alışkın, hep özgür yaşamış, asla tahakküm altına girmeyecek eski bir bankacı ve ticaret kadını. ilk ay kızı kovdu, azarladı, sürekli bağırıp çağırdı, ağlattı… yalnız kalamayacağını idrak edince bu kez kötü davranmayı bıraktı ama sürekli şikayet etmeye başladı. 3 gündür yemek yemiyor mesela, protesto ediyor kendince ki beslenme onun için ilaçtan bile daha mühim şu an.

    2 hafta önce bir epilepsi nöbeti geçirdi, tekrar etme ihtimali yüksek. sol gözünün üzeri morarmış, konuşamadığı için ne olduğunu söyleyemiyor, sadece düşmediğini veya bir yere vurmadığını, canının da acımadığını söylüyor. yani sorunca 'yok yok' diyor sadece.

    nezle oldu, sürekli uyuyor dedi kız, doktora gitmesi lazım ama asla ikna edilemiyor. gerek yok diyor. hayır istemiyorum diyor.

    kişisel hijyenini yeteri kadar sağlayamıyor ve benden başka kimsenin de yardımcı olmasına izin vermiyor.

    istanbul'da yaşıyorum ben. iyi ve huzurlu olduğum bir işim, kendimle mutlu olduğum bir hayatım, ilgilendiğim hayvanlarım var. her şeyi bırakıp yanına gitsem yine mutlu olmayacak artık bunu biliyorum. onun istediği eski düzen ve özgürlüğü ama bu mümkün değil artık. bunu idrak edemiyor, etse de kabul edemiyor. kaldı ki sadece onun maaşıyla geçinmemiz gerekecek. bu da mümkün değil, sadece aç kalmamamıza yeter, o da belki.

    yanıma alsam, gündüz işteyim yine eve biri lazım. istanbul'da bakıcılar 600 dolardan kapı açıyor. bütün hayatımı ona endekslemem, kendimden tamamen vazgeçmem gerekiyor benim ki ona rağmen her şeye yetebilmem mümkün değil. hijyenini nasıl takip edeceğim? her gün çeşit çeşit yemeğini nasıl hazırlayacağım? evde düşse, bir nöbet geçirse nasıl hastaneye yetiştireceğim?

    işi bıraksam, annem 72 yaşında, kardeşim falan yok. 20 sene her şeyi bırakıp kendimi ona adasam o gittiğinde ben 57 yaşında olacağım. emekli olamamış, bir geliri olmayan, ödemesi gereken bir ev kirası, faturaları olan yalnız bir insan olarak ben ne yapacağım o gün geldiğinde? hayırsızlık denen bu rasyonel düşünme şekliyse kendimle yüzleşip hayırsızlığımı kabul etmem lazım demek ki.

    basit şekilde, acaba düştü mü, yemeğini yedi mi, bir yeri ağrıyor/acıyor mu, pedini değiştirebildi mi… 6 aydır bunları düşünmeden geçen tek bir günüm, uykusuz ve bitkin şekilde uzun yol yapmadığım tek bir hafta sonum olmadı. şimdi onun güvende olacağı ve ihtiyaçlarının karşılandığından emin olacağım bir hayatı onun için yaratmak mı hayırsızlık yoksa şu an yapmaya çalıştığım mı?

    hayırlı evlatların fikirlerini, çözüm önerilerini duymayı samimi olarak çok isterim.

    debe editi: ben bunu yazdıktan 2 saat sonra yardımcımız valizini topladı gitti. :) hafta içi 4 gün 08:00-19:00 annemle ilgilenecek ve evin işlerini halledecek, büyük ırk köpeğimden de korkmayacak birini arıyorum. böyle bir çevresi/tanıdığı olan varsa benimle iletişime geçebilir mi? lokasyon istanbul. teşekkürler.

  • tam olarak ılık bir bahar öğleden sonrasında, buz gibi bir zywiec ve yanında çerezle birlikte izlenesi bir 'colin trevorrow' romantik komedi bilim kurgusudur ..

    yapım yılı olan 2012'yi düşünüyorum da zaman gerçekten hızlı akıyor ..

    (spoiler değil belki ama filmin konusuna atıf içerir)

    filme konu olan ilanın gerçek hikayesi :

    'backwoods home magazine', abd'de üç ayda bir yayınlanan bir dergidir .. dergi genel yaşama, ev dekorasyonuna, mutfak ve yemek kültürüne dair içeriğe sahiptir .. başlangıçta evinin garajında bu dergiyi çıkarmakta olan 'dave duffy', derginin hem editörü, hem sahibi, kısaca herşeyidir .. 'john silviera', 'dave duffy' için part-time çalışan biridir ve dergi reklam almakta sıkıntı çektiği için 'silviera'nın bir görevi de reklam sayfasında boş kalan kısımları gündelik yazılar, komik anekdotlar ve fıkralarla doldurmaktır .. yine boş reklam köşesini doldurması gereken bir sayıda 'silviera', üzerinde çalıştığı, kendi taslak hikayesinde yer alan ve tamamiyle kendisinin uydurduğu şu ilanı basar dergide : görsel ..

    tercüme etmek gerekirse : " eleman aranıyor - özellikler : zamanda geçmişe yapacağım yolculukta bana eşlik edecek. bu bir şaka değildir. posta kutusu 322, oakview, ca 93022. ödeme dönüşte yapılacaktır. kendi silahını kendin getireceksin. emniyet garanti edilemez. bunu daha önce yalnızca bir defa yaptım"

    kimsenin ilanı farketmeyeceğini düşünen 'silveira'nın sonradan anlattığına göre ilana binlerce kişiden yanıt gelir .. ilanın gerçekliğine inananların sayısı patlamıştır .. o sırada hapiste olan kişilerden bile kendisine başvuranlar olmuş ve geçmişe gitmesi halinde o zaman dilimindeki kendi gençlik hallerine suça bulaşmamayı önermesi için ona yalvaranlar çıkmıştır ..

    ve nihayetinde ünlü talk-show üstadı jay leno, bir gece programında ilanı gösterir ve ilan amerika'da fenomen haline dönüşür ..

    filmin senaryosu, bu ilandan esinlenilerek kurgulanmıştır .. görsel

  • sarıcazadeler olarak da anılan sarıca ailesi, eğriboz adası’ndan göç ederek istanbul’a yerleşen asker kökenli bir ailedir. yaptırdıkları köşk, apartman ve pasajlarla istanbul konut mimarisine katkıda bulunan sarıca ailesi, moda’ya ilk yerleşen türk ailelerinden biridir. o zamanlar sarıcalar diye bahsedilenler, ıı.abdülhamit döneminde sarayda mabeynci olan ragıp paşa ve yıldız sarayı’nın doktoru olan kardeşi arif paşa’dır.
    arif paşa konağı, rum mimar pape kalfa’nın bilinen ilk büyük ölçekli yapısıdır. moda caddesi üzerinde geniş bir bahçe içinde bulunan köşk 1903 yılında inşaa edilmiştir.
    1930lu yıllarda tramvay geçmeden önce biri esas bahçe giriişi biri de servis kapısı olmak üzere iki demir kapısı vardı. tramvayın geçmesi için köşkün bahçe duvarları geriye çekilince, esas demir kapı kaldırılmıştır. bugün eski servis kapısından bahçeye girilmektedir. moda caddesi’nin genişletilmesi sırasında, konağın girişi önündeki boşluk yola katılmış, yapının bahçe içindeki konumu bozulmuştur. sütunlu ana giriş kapısının önündeki merdivenler, dökme demirden yaya-araç giriş kapıları ve üzerlerindeki topuz çatılı saçaklar, bu çalışmalar sırasında ortadan kaldırılmıştır.
    ı.dünya savaşı sırasında bir süre ermeni sıbyan okulu olarak kullanılan köşk günümüzde sarıca ailesinin mülkiyetindedir ve arif paşa’nın torunu olan piyanist ayşegül sarıca ikamet etmektedir.

  • peugeot rezaleti demeyin bayii rezaleti diyin ühüüü.

    sana ne lan dürrük. armand peugeot'nun 5. kuşak torunu musun ? bizim ülkedeki kadar "marka" veya "ünlü" fedailerini başka yerde göremezsiniz. biebercı ergenler gibisiniz amk.

    rezalet gibi rezalettir ayrıca. parasını verdiğin ürünü - hizmeti adam akıllı edinemediğin tek ülke burası.

  • yalandan bi web sitesi yapiyosun,ici bos,devamli az calisarak cok para kazanmayla motive ediliyorsun,e bisey urettigin de yok, bununla ilgili guzel bir insanin guzel bir sozu vardi ;

    "çalışmadan, yorulmadan ve üretmeden, rahat yaşamak isteyen toplumlar; evvela haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini daha sonra da istiklal ve istikballerini kaybetmeye mahkumdurlar."

    mustafa kemal atatürk